ในช่วงชีวิตของแต่ละคนน่าจะเคยไปร่วมงานต่างๆมากมายหลายอย่าง เช่นงานวันเกิด งานแต่งงาน งานประชุมสัมมนา งานศพ เป็นต้น แม้ในช่วงที่โควิดกำลังระบาดก็ยังจะต้องมีการจัดงานศพ แต่ก็มีวิถีที่เปลี่ยนไปตามยุคสมัย เมื่อเกิดมาแล้วทุกคนก็หนีแก่ไม่ได้ หนีตายไม่พ้น ทุกคนต้องตาย งานศพจึงเป็นงานที่หลีกเลี่ยงได้ยาก อย่างน้อยที่สุดมนุษย์ที่พอจะรู้เดียงสา มีอายุพอที่จะรับรู้ถึงเหตุการณ์ต่างๆของชีวิตน่าจะเคยไปร่วมงานศพบ้าง แม้จะพยายามหลีกเลี่ยงอย่างไร สักวันใดวันหนึ่งก็ต้องมีญาติพี่น้องหรือคนที่เราเคารพ คนที่เรารู้จักคุ้นเคยเสียชีวิต บางคนไปร่วมฟังพระสวดอภิธรรม บางคนไปร่วมพิธีเผาศพ ซึ่งอาจจะมีคำเรียกขานแตกต่างกันไปตามแต่ฐานะของผู้เสียชีวิต แต่ความหมายอย่างเดียวกันนั่นคือไปงานของคนเสียชีวิต งานสำคัญในพระพุทธศาสนาอีกวันหนึ่งคือ วันแรม 8 ค่ำ เดือน 6 เป็นวันคล้ายวันถวายพระเพลิงพระพุทธสรีระของพระพุทธเจ้าที่มกุฏพันธนเจดีย์ เมืองกุสินารา ชาวพุทธเรียกงานวันนี้ว่า "วันอัฏฐมีบูชา"

        ทำงานวิจัยสำเร็จเสร็จสิ้นไปงานหนึ่ง เรื่อง "รูปแบบการศึกษาอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศ(ธรรมยุต) เป็นการศึกษาการฝึกอบรมพระธรรมธรรทูตไปต่างประเทศ สภาพปัญหา แนวทางในการพัฒนา ใช้เวลานานกว่าหนึ่งปี ส่งบทความไปตีพิมพ์ในวารสารทางวิชาการแล้ว เห็นว่าผ่านขั้นตอนทุกอย่างแล้ว จึงนำมาเสนอทางเว็บไซต์ เพื่อการศึกษาวิชาการต่อไป มีรายละเอียดดังต่อไปนี้

           มนุษย์แม้จะเกิดมาดูเหมือนจะเท่าเทียมกัน ไม่มีอะไรติดตัวมาเหมือนกัน มาตัวเปล่าเหมือนกัน แต่ทำไมเมื่อกาลเวลาผ่านไปบางคนก้าวหน้า ทำอะไรก็สำเร็จได้โดยง่าย มีความเป็นอยู่ที่สะดวกสบาย ไม่อดอยากไม่ขัดสน หรือบางครั้งอาจจะมีโชคลาภโดยไม่คาดคิด แต่บางคนอยู่อย่างลำบากขัดสน ปากกัดตีนถีบ ทำอะไรก็ติดขัดอัตคัตขัดสนไปหมด เรื่องนี้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบุญของแต่ละคนในอดีตชาติไม่เท่ากัน การดำเนินชีวิตจึงแตกต่างกัน แล้วจะทำอย่างไรจึงจะเป็นคนมีบุญบ้าง   เรื่องนี้มีคำอธิบายในไว้ในพระพุทธศาสนา

       เคยศึกษามาว่าคนจะรวยจะจนนั้นส่วนมากจะมาจากการทำงานที่ถูกจังหวะ เวลาและเทศะ จากประวัติของเศรษฐีทั้งหลายส่วนมากมักจะมากการค้าขายที่ถูกกับจังหวะเวลาพอดี สินค้าดีมีคุณภาพ ผู้คนต้องการ สินค้านั้นก็ขายได้ และเงินทองก็ไหลมา ผลิตภัณฑ์ที่คนต้องการ มีคนซื้อและรู้จักเก็บเงินเก็บทองไว้ ไม่นานก็ร่ำรวยกลายเป็นเศรษฐีในเวลาต่อมา คนทำงานเหมาะเจาะ ไม่ทอดธุระ ขยันหมั่นเพียร ย่อมหาทรัพย์ได้

         หากจะถามว่า "ชีวิตคืออะไร" มีคำนิยามมากมายที่เหล่านักปราชญ์ทั้งหลายได้ให้คำจำกัดความไว้ บ้างก็ว่าชีวิตคือการเดินทาง ชีวิตคือการศึกษา ชีวิตคือการชดใช้กรรม ชีวิตเป็นไปตามข้อกำหนดของการการกระทำ  หรือแม้แต่ชีวิตคือความทุกข์ แม้จะให้คำนิยามอย่างไร แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพยายามอธิบายชีวิตยิ่งมีประเด็นปลีกย่อยออกไปอีกมากมาย เป็นเหมือนเส้นทางวกวนบนภูเขาที่ไม่มีวันสิ้นสุด ผ่านโค้งนี้ก็เข้าอีกโค้ง พอเข้าทางตรงได้ไม่นานก็มีเส้นทางวกวนตามมาอีก เส้นทางของชีวิตบางครั้งราบเรียบ บางครั้งก็สับสน บางครั้งก็วกวน แต่เราก็ต้องทนให้ได้จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ บทต่อไปไกลเกินกว่าจะเข้าถึง

        เส้นทางเดินไปสู่จุดหมายมีหลายทาง ขึ้นอยู่กับการเลือกสรรของแต่ละคน แม้บางครั้งอยากจะเลือกทางที่คิดว่าดีที่สุด แต่บริบทรอบข้างอาจจะไม่เอื้ออำนวยให้เราเลือกในทางที่เราอยากเดิน แต่บางทีก็ต้องเลือกเส้นทางที่เหมาะสมกับสภาวะในช่วงขณะแห่งเวลานั้นๆ ทางที่คิดว่าใช่อาจจะไม่ใช่ทางที่เราเลือก แต่ทางที่เราเลือกอาจจะไม่ใช่ทางที่ดีที่สุดก็ได้ แต่เมื่อตัดสินใจเลือกแล้วก็ต้องเดินไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง ทางเดินของชีวิตก็เช่นกัน บางครั้งทางที่เราอยากเดินกลับไม่ใช่ทางที่เราเลือก แต่ทางที่เราเลือกกลับไม่ใช่ทางที่เราคิดว่าจะเลือก

       ลัทธิความเชื่อเรื่องการอาบน้ำชำระบาปมีมานานหลายพันปี มีมาก่อนที่พระพุทธศาสนาจะอุบัติขึ้น บรรดาผู้ที่มีความเชื่อว่าหากได้อาบน้ำในแม่น้ำศักดิสิทธิ์ตามกำหนดเวลาที่ระบุไว้แล้วก็สามารถที่จะชำระบาปกรรมทั้งหลายให้หมดจดได้ ดังนั้นในแม่น้ำที่สำคัญในชมพูทวีปจึงมีผู้คนพากันมาอาบน้ำขำระบาป โดยเฉพาะแม่น้ำที่เรียกว่า “ปัญจมหานที” ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาได้กล่าวถึงแม่น้ำที่สำคัญในชมพูทวีปที่เรียกว่าปัญจมหานทีประกอบด้วยแม่น้ำคงคา แม่น้ำยมุนา แม่น้ำอจิรวดี แม่น้ำสรภู แม่น้ำมหิ คนโบราณมีความเชื่อว่าใครได้อาบน้ำในแม่น้ำทั้งห้าสายสามารถจะชำระบาปกรรมทั้งหลายได้ โดยเฉพาะที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดคือแม่น้ำคงคาช่วงที่ไหลผ่านเมืองพารณสีถือว่าเป็นน้ำที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดใครได้อาบถือว่าได้ชำระล้างบาป ส่วนแม่น้ำที่มีผู้คนนิยมอาบน้ำชะระบาปมากที่สุด และมีพิธีกรรมเกี่ยวกับการชำระบาปมากที่สุด กระทำติดต่อกันมานานหลายพันปีจากอดีตจนถึงสมัยปัจจุบันคือ “แม่น้ำคงคา” เมืองพาราณสี