สมัยเป็นเด็กมีความฝันมากมาย อยากเป็นนั่น อยากเป็นนี่ อยากทำนั่น อยากทำนี่ บางอย่างสามารถเดินตามความฝันจนบรรลุตามวัตถุประสงค์ได้ แต่บางอย่างยังเป็นความฝันที่ไม่มีทางที่จะเป็นได้ สิ่งที่ฝันคือการตั้งจุดหมาย มีคำกล่าวของใครบางคนว่า “ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง” แต่การเดินทางสู่จุดหมายมีบริบทมากมาย มีเส้นทางมากมายที่ทำให้บางคนต้องเปลี่ยนเส้นทาง จนบางครั้งจุดหมายในสิ่งที่ฝันเริ่มห่างไกลออกไปทุกที จนมีคำกล่าวติดปากอีกว่า “ฝันมันไกลเลยไปไม่ถึง”
พอเข้าสู่วัยหนุ่มมีประสบการณ์มากขึ้น ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก ความเป็นจริงกับความฝันเริ่มแยกออกจากกัน ความฝันที่เคยมีมากมายก็ค่อยๆลดน้อยลง จนกระทั่งความฝันบางอย่างหมดอายุไป เหมือนยาที่หมดอายุก็ต้องทิ้งไป ความฝันก็เช่นกันเมื่อไม่สามารถที่จะเดินตามความฝันที่วางไว้ก็ต้องปล่อยทิ้งไป ความฝันในวัยเด็กกับความฝันในวัยกลางคนเป็นความฝันคนละอย่างกัน ในวัยทำงานฝันที่ยังคงมีอยู่คือฝันที่สามารถนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์กับตนเองและคนรอบข้างได้ เรียกได้ว่าเป็นความฝันที่ใกล้กับความจริงเช่นทำงานเพื่ออะไร เพื่อค่าตอบแทน ได้เงินแล้วจะไปใช้อย่างไร ความคิดในการเก็บเงินไม่ค่อยมี ได้มาก็ใช้ไปแม้บางเดือนจะได้เงินมาก แต่ค่าใช้จ่ายก็มากตามไปด้วย แม้ว่าสิ่งของบางอย่างที่อยากได้ เมื่อซื้อมาแล้วจะไม่ค่อยได้ใช้เลยก็ตาม บางครั้งซื้อสิ่งของอย่างเดียวกันตั้งหลายครั้ง ความต้องการ ความอยากได้ไม่เคยเติมเต็มได้เลยสักครั้ง
พออายุมากขึ้นความฝันเริ่มหมดอายุ ความฝันที่มีอยู่ไม่ใช่สิ่งที่อยากได้ ไม่ใช่สิ่งที่อยากมี ไม่ใช่สิ่งที่อยากเป็น แต่เป็นสิ่งที่อยากอยู่ อยู่ให้นานที่สุดเท่าที่ร่างกายจะรับไหว ของใช้ส่วนตัวเริ่มอยากได้น้อยลง หากจะซื้ออะไรสักอย่างจะเน้นที่ความคงทนต้องใช้ได้นานคุ้มกับเงินที่ซื้อ ไม่สวยไม่ทันสมัยก็ไม่เป็นไร แต่ของใช้ส่วนมากที่ใช้ได้นาน คงทนกลับเป็นสิ่งที่มีราคาแพง ประเภทของดีราคาถูกไม่ค่อยได้พบสักเท่าไหร่ แต่ความคงทนกับความทันสมัยมักจะเดินสวนทางกัน ทนนานแต่ไม่ทันสมัยใช้ไม่นานก็ตกรุ่น ทันสมัยแต่ไม่ทนทาน ก็ต้องเลือกว่าจะเลือกอะไรความคงทนหรือความทันสมัย เช่นกล้อง โทรศัพท์มือถือ มีรุ่นใหม่ๆออกมาแทบทุกเดือน ราคาก็ไม่แพงเกินไป หากอยากจะเป็นคนทันสมัยก็ต้องเปลี่ยนบ่อยๆ ถ้าอยากได้ของคงทนราคาก็แพงหน่อย แต่ใช้ได้นาน
เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าเข้าใกล้วัยชราแล้ว ร่างกายเริ่มไม่อยู่ในคำสั่ง เรียกว่าสั่งไม่ค่อยได้ ความเจ็บป่วยเริ่มทยอยมาทักทายบ่อยขึ้น ความฝันที่เคยฝันไกลๆเริ่มจะหมดไปเหลือไว้แต่ความฝันสั้นๆ ประเภทฝันใกล้ๆ แล้วไปช้าๆ ไม่ถึงไม่เป็นไร เริ่มหันมาใส่ใจกับขณะที่ก้าวเดินมากขึ้น ค่อยๆก้าวอย่างระมัดระวัง ไม่รีบร้อนเหมือนสมัยก่อน ฝันวันต่อวัน เดินไปข้างหน้าวันต่อวัน ไม่ฝันถึงถึงอนาคตที่ยาวไกลอีกแล้ว ชีวิตคงได้แค่นี้ คงไม่เกินนี้แล้ว ถ้าจะรวยก็คงรวยตั้งนานแล้ว ถ้าจะเป็นผู้ที่มีชื่อเสียง มียศฐาบรรดาศักดิ์ก็คงมีไปนานแล้ว
ชีวิตกับความฝันแม้จะยังมีอยู่แต่ก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ฝันใกล้ๆ แล้วไปช้าๆ เพราะแม้จะรีบร้อนฝันไกลสักปานใด โลกมันก็ยังคงหมุนไปเท่าเดิม อาจจะช้าลงหรือเร็วขึ้นบ้างในบางช่วง แต่ก็แทบจะมองไม่เห็น อยู่กับปัจจุบันให้มากขึ้น รู้เท่าทันสิ่งล่อลวงทั้งหลาย ของใช้ก็ซื้อเฉพาะสิ่งที่จำเป็น สิ่งที่เคยเก็บสะสมก็เริ่มจะบริจาคแบ่งปันให้คนอื่น พอถึงวันสุดท้ายของชีวิตน่าจะเหลือเพียงตัวเปล่า เมื่อมายังโลกก็มาแบบไม่มีอะไร เมื่อจะจากไปก็น่าจะไปตัวเปล่า มาตัวเปล่า ไปตัวเปล่า ความฝันก็หมดอายุไปพร้อมกับลมหายใจ
พระมหาบุญไทย ปุญญมโน
11/03/64