บทเพลงแห่งพงไพร
ตะวันพึ่งลับเหลี่ยมเขาไปไม่นาน อาณาบริเวณวัดป่าเงียบสงัด ดวงจันทร์โผล่ขึ้นที่กลางฟ้า เสียงสกุณากรีดร้องระงมไพร ฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงจากแมลงชนิดใด ทั้งหมดสอดประสานสำเนียงกลายเป็นบทเพลงแห่งพงไพร ที่ฟังไม่ได้ศัพท์จับไม่ได้ความอันใด ไม่มีการเรียบเรียงเสียงประสาน ใครอยากจะร้องทำนองใดก็บรรเลงได้เต็มที่ พอเงี่ยโสตสดับกลับได้ฟังท่วงทำนองที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังจากนักร้องคนใดมาก่อนเลย เป็นท่วงทำนองแห่งธรรมชาติ