สืบเนื่องมาจากเมื่อวันที่ 5 สิงหาคม 2554 เว็บมาสเตอร์ไซเบอร์วนารามได้ประกาศ "ประกวดเรียงความเรื่องแม่"  หมดกำหนดส่งภายในวันที่ 31 สิงหาคม 2554 มีผู้ส่งเรื่องเข้าประกวดตามกำหนดสามเรื่อง เมื่อคัดเลือกและพิจารณาแล้วนำลงเผยแผ่หนึ่งเรื่องคือ "เรื่องแม่คนที่สอง" โดยผู้เขียนที่ใช้นามว่า "สิน สีหานาท" ส่วนอีกสองเรื่อง พิจารณาแล้วเห็นว่าไม่น่าจะนำลงเผยแผ่ จึงขออภัยผู้เขียนทั้งสองท่านด้วย และได้เก็บเรื่องที่ส่งมาให้ไม่นำเผยแผ่ที่ไหน เว็บมาสเตอร์เก็บไว้อ่านคนเดียว เรื่องที่นำลงเผยแผ่ก็ไม่มีใครลงคะแนนให้เลย

          เครื่องคอมพิวเตอร์มีปัญหาเนื่องจากฝนตกหนักน้ำสาดกระหน่ำมายังกุฏิที่พัก มีโน็ตบุ๊คเก่าๆอยู่เครื่องหนึ่งที่ใช้เป็นอุปกรณ์ในการทำงาน เขียนหนังสือ เขียนบทความ เผยแผ่ทางเว็บไซต์ ใช้งานมานานเกินสามปีแล้ว หมดประกันเรียบร้อย อยู่ดีๆเครื่องหยุดทำงานไปเฉยๆ เวลามีประกันไม่เป็นไร พอหมดประกันเริ่มมีปัญหาจึงไปให้ร้านซ่อมที่พันทิพย์พลาซ่า แหล่งที่ขายเครื่องมือทางคอมพิวเตอร์  ในขณะที่นั่งรอเลยมีโอกาสสนทนากับพนักงานขาย

         สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (อ้วน ติสฺโส) อดีตเจ้าอาวาสวัดพระศรีมหาธาตุ บางเขน กรุงเทพฯ ปัจจุบันเป็นที่ตั้งของสถาบันฝึกอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศ ธรรมยุต มีการจัดฝึกอบรมพระภิกษุผู้ที่จะทำหน้าที่พระธรรมทูตทุกปี ในปีพุทธศักราช 2554 ผู้เข้ารับการฝึกอบรมเป็นรุ่นที่ 17 แล้วและได้เข้ารับวุฒิบัตรจากสมเด็จพระวันรัต ผู้รักษาการเจ้าคณะใหญ่คณะธรรมยุต เมื่อวันที่ 5 เมษายน 2554 ที่ห้องประชุมตึกติสสมหาเถระ วัดพระศรีมหาธาตุ ตึกติสสะสร้างเพื่อเป็นที่ระลึกแด่สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (อ้วน ติสฺโส)โดยนำเอา "ชื่อฉายา" ของท่านมาตั้งเป็นชื่อตึก ผลงานของสมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (อ้วน ติสฺโส) มีมาก แต่ที่คนจำได้ติดปากมากสุดคือประโยคที่ว่า "โง่ไม่เป็น เป็นใหญ่ยาก" มาจากส่วนหนึ่งของหนังสือ "ลบไม่ศูนย์" ขออนุญาตนำเผยแผ่เป็นตอนๆไป

           สมเด็จพระวันรัต วัดบวรนิเวศวิหาร กรรมการมหาเถรสมาคม ผู้รักษาการเจ้าคณะใหญ่คณะธรรมยุต กรรมการที่ปรึกษาสำนักฝึกอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศ ธรรมยุต เป็นประธานมอบวุฒิบัตรแก่ผู้สำเร็จการฝึกอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศ(ธรรมยุต) รุ่นที่ 17  ที่สถาบันฝึกอบรมพระรรมทูตไปต่างประเทศ ธรรมยุต ณ ห้องประชุมตึกติสสมหาเถระ วัดพระศรีมหาธาตุ  เขตบางเขน กรุงเทพมหานคร (เวลา 14.00 น. วันที่ 5 เมษายน 2554) 

           ภาษาบาลีเป็นภาษาที่ใช้สำหรับบันทึกหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาฝ่ายเถรวาท ในขณะที่พระพุทธศาสนาฝ่ายมหายานนิยมใช้ภาษาสันสกฤตเป็นภาษาในการจดบันทึกหลักคำสอน ภาษาทั้งสองนี้มีทั้งส่วนที่คล้ายกันและมีส่วนที่แตกต่างกัน ที่คล้ายกันคือเป็นภาษาที่มีเพศเหมือนกัน โดยระบุว่าถ้อยคำใดๆก็ตามจะต้องระบุเพศว่าเป็นชายเรียกว่าปุงลิงค์ เป็นเพศหญิงเรียกว่าอิตถีลิงค์ หรือหากไม่สามารถระบุเพศได้ชัดเจนก็จะเป็นนปุงสกลิงค์คือไม่หญิงไม่ชาย เพศภาวะจึงมีปรากฏแม้ในหลักไวยากรณ์ภาษาบาลีสันสกฤต ส่วนที่แตกต่างกันเช่นภาษามีเพียงสองวจนะคือเอกวจนะและพหุวจนะ คือหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่ง ส่วนภาษาสันสกฤตจะมีสามวจนะคือเอกวจนะคือหนึ่ง ทวิวจนะคือสอง และพหุวจนะคือมากกว่าสอง เป็นต้น