หากมีความตั้งใจจริงแม้การเดินทางจะลำบากอย่างไรก็ต้องหาทางไปให้ถึงจุดหมายปลายทางตามที่ตั้งไว้จนได้ ตั้งแต่เกิดน้ำท่วมใหญ่พยายามจะไม่ออกเดินทาง เพราะเห็นความลำบากมาหลายครั้ง ไหนจะเป็นเวลาที่จะต้องเสียไปในระหว่างการเดินทาง และเห็นสภาพความเดือดร้อนของผู้คนทำให้หดหู่ในหัวใจ แม้จะดูจากข่าวทางโทรทัศน์แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สู้กับการได้ไปเห็นด้วยตาตนเอง เพราะเราได้เห็นสภาพที่แท้จริงโดยที่ยังไม่ผ่านปรุงแต่งจากสถานีโทรทัศน์ บางครั้งก็เป็นสภาพแท้จริงที่แสนรันทดหดหู่ แต่บางครั้งก็เป็นไปตามที่นักข่าวอยากให้เป็น

        การเดินทางนั้นส่วนมากจะกำหนดจุดหมายปลายทางไว้ล่วงหน้า กำหนดเส้นทาง เตรียมตัวในการเดินทาง จากนั้นจึงออกเดินทางไปยังจุดหมาย แต่ทว่าเป้าหมายของชีวิตอยู่ที่ไหนนั้น ขึ้นอยู่กับการกำหนดปลายทางแห่งชีวิตไว้ล่วงหน้า วาระสุดท้ายของชีวิตจะสิ้นสุดลงตรงไหน จะมีใครสักกี่คนที่เดินทางไปถึงจุดหมายที่แท้จริงของชีวิตได้ดั่งที่ตั้งปณิธานไว้ มนุษย์เรากำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ใด จุดปลายทางของชีวิตอยู่ที่ไหนกันแน่

       วันธรรมสวนะที่ผ่านมาเป็นองค์แสดงธรรมประจำปักษ์ในพระอุโบสถ พอแสดงธรรมจบอุบาสกท่านหนึ่งมานั่งสนทนาด้วย คำสนทนาตอนหนึ่งอุบาสกท่านนั้นถามว่าปีนี้มีพระสงฆ์รูปใดได้เลื่อนสมณศักดิ์เป็นเจ้าคุณฯ บ้าง คำถามนี้ตอบง่ายเพราะมหาเถรสมาคมพึ่งประกาศรายชื่อพระสงฆ์ที่ได้เลื่อนสมณศักดิ์มาเพียงไม่กี่วัน แต่คำถามต่อไปนี้สิตอบยาก เมื่อเขาถามว่า "เมื่อไหร่ท่านจะได้เป็นเจ้าคุณฯ" ฟังคำถามจบต้องอึ้งอยู่นาน 
 

        ในวันเฉลิมพระชนมพรรษา 5 ธันวาคม ของทุกปี พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ นิมนต์พระสงฆ์เข้ารับพระราชทานสถาปนา เลื่อนและตั้งสมณศักดิ์ ณ พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย ในพระบรมมหาราชวัง เนื่องในโอกาสพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษา ในปีพุทธศักราช 2554 นี้ มีพระเถรานุเถระได้เลื่อนสมณศักดิ์จำนวน 90 รูป ศิษยานุศิษย์จะแสดงมุทิตาสักการะขอเชิญได้ตามสะดวก

          มนุษย์นั้นแม้จะเดินทางไปสุดหล้าฟ้าเขียวแค่ไหนก็ตาม สักวันหนึ่งก็ต้องกลับบ้านจนได้ เพราะว่าบ้านคือที่ที่รู้สึกว่ามีความปลอดภัยมากที่สุด มีความอบอุ่นมากที่สุด แต่บ้านของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บ้านโดยทั่วไปหมายถึงที่พักอาศัย บางคนทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน พอได้กลับบ้านจะรู้สึกถึงความเป็นส่วนตัว บ้านคือทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เมื่อบ้านไม่สามารถเป็นที่อยู่อาศัยได้ คนที่ต้องจากบ้านไปเป็นเวลานานก็ย่อมต้องห่วงหาอาทรเป็นธรรมดา
 

        ตามที่มหาเถรสมาคมได้มีมติให้วัดทั่วประเทศจัดพิธีเจริญพระพุทธมนต์ เจริญจิตตภาวนาเพื่อความเป็นสิริมงคลทั่วประเทศ วัดมัชฌันติการาม วงศ์สว่างจึงได้จัดพิธีดังกล่าวขึ้นภายในพระอุโบสถ หากพุทธศาสนิกชนท่านใดจะมาร่วมงานขอเชิญได้ ตามกำหนดการเบื้องต้นคือวันเสาร์ที่ 19 พฤศจิกายน 2554 เวลา 09.09 น. ใครที่อยู่ใกล้วัดไหนไปวัดนั้น เพราะเจริญพระพุทธมนต์พร้อมกันทั่วประเทศ

            ตั้งใจว่าจะไม่เขียนเรื่องน้ำท่วม เพราะเห็นข่าวแล้วสะเทือนใจ แต่ช่วงนี้คิดอะไรมไออกจริงๆว่าจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับอะไร นอกจากเรื่องน้ำท่วม เห็นข่าวนายกรัฐมนตรีไทยให้สัมภาษณ์ว่า ไม่ได้ร้องให้แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง เห็นแล้วรับรู้ได้ถึงความลำบากของประชาชนที่ประสบกับภัยน้ำท่วมในครั้งนี้ แม้ที่วัดน้ำจะผ่านไปแล้ว สภาพภายนอกเป็นปรกติ แต่สภาพภายในจิตในนั้นรู้สึกเงียบเหงา หว้าเหว่และวังเวง ผู้คนที่เคยพลุกพล่านก็เงียบหาย กรุงเทพมหานครในห้วงเวลานี้จึงเมืองที่ตกอยู่ในความมืดมน ผู้คนหวาดผวากับมหาอุทกภัย

         คนที่จากกันไปนานบางคนยังจดจำกันได้ แต่ทว่าบางคนแม้จากกันไปเพียงไม่กี่วันก็จำกันไม่ได้แล้ว ทุกคนต้องมีญาติพี่น้องไม่มากก็น้อย บางคนเป็นญาติกันทางสายเลือด แต่บางคนเป็นญาติทางความผูกพัน แม้จะไม่ได้มีความเกี่ยวเนื่องทางสายโลหิตก็ตาม ความคุ้นเคยกันก็เป็นญาติอย่างหนึ่ง แต่ทว่าญาติที่มีส่วนเกี่ยวเนื่องกันนั้น ถึงอย่างไรก็ตัดกันไม่ขาด ไม่ได้พบน้องสาวคุณยายมานานแล้ว ในช่วงที่กลับมาเยี่ยมบ้านเกิด พอได้ข่าวน้องสาวคุณยายยังมีชีวิตอยู่จึงไม่ลังเลใจที่จะไปเยือนสักครั้ง

         ใกล้จะสิ้นหน้ากฐินแล้ว ยังมีอีกหลายวัดที่ไม่มีกฐิน ตามต่างจังหวัดก็มีอยู่ไม่น้อย มีคนชวนไปงานกฐินตกค้างที่จังหวัดอุดรธานี รับปากเจ้าภาพไว้นานแล้ว แม้น้ำจะท่วมก็ต้องหาทางไปจนได้ หากเป็นช่วงปรกติรถจะออกตอนกลางคืน เดินทางไปถึงสว่างพอดี มีเวลาไปถึงหนองคายได้จับจ่ายซื้อของกลับกรุงเทพฯ บางปีอาจจะข้ามไปฝั่งลาว จากนั้นตอนเย็นจะกลับมานอนพักที่วัดและถวายกฐินในตอนเช้าวันอาทิย์ ตอนเย็นก็เดินทางกลับถึงกรุงเทพฯประมาณสามสี่ทุ่ม เช้าวันจันทร์ก็เดินทางไปทำงานตามปรกติ นั่นคืองานทอดกฐินที่เคยปฏิบัติมาทุกปี แต่เนื่องจากปีนี้เกิดภาวะน้ำท่วม แผนการในการเดินทางจึงต้องเปลี่ยนไป