เว็บไซต์ไซเบอร์วนารามเกิดขึ้นจากการได้พบกับพระธรรมทูตรูปหนึ่ง ท่านบอกว่าการทำเว็บไซต์ไม่ได้ยากอะไร เปิดวันนี้ วันพรุ่งนี้ก็ดำเนินการได้แล้ว จ่ายเงินค่าเช่าพื้นที่เพียงปีละ 100 ดอลลาร์ หรือประมาณ 3000 บาท วันนั้นจำได้ว่าตัดสินใจทดลองดู บังเอิญมีเงินจึงจ่ายเงินทันที และวันต่อมาก็ปรากฏมีเว็บไซต์ในชื่อไซเบอร์วนารามเกิดขึ้น จากนั้นจึงหาซื้อตำราศึกษาเรียนรู้จากตำราและลงมือเขียน เบื้องต้นได้นำเอาบทความเก่าๆที่เคยเขียนมาลงใหม่ เมื่อหมดแล้วก็เขียนขึ้นใหม่และเขียนมาเรื่อยๆ จนจะครบรอบสองปีในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2555 พระธรรมทูตรูปนั้นเป็นผู้ดูแลระบบและยังช่วยออกแบบโครงสร้างให้ด้วย  โดยมีพระมหาบุญไทย ปุญญมโนเป็นเจ้าของเว็บไซต์ เป็นเว็บมาสเตอร์และเป็นผู้เขียนเรื่องนำเสนอ

    หลังทำวัตรเย็นตามปรกติจะเป็นช่วงเวลาของการทำความสะอาดบริเวณวัดเช่นกวาดวิหารลานเจดีย์ซึ่งเป็นกิจวัตรที่พระภิกษุสามเณรจะร่วมกันทำ วันนั้นออกจากพระอุโบสถเดินมายังท่าน้ำถือไม้กวาดตั้งใจว่าจะทำความสะอาดบริเวณใต้ต้นโพธิ์ที่มีใบไม้หล่นเกลื่อน กวาดใบไม้กองสุมรวมกันรอสามเณรมานำใบไม้ไปทิ้ง แต่กระแสลมพัดมาอย่างแรงใบไม้ที่กวาดรวมกันไว้ปลิวว่อนกระจายจากองที่รวมกันไว้ พื้นที่ใต้ต้นโพธิ์จึงเต็มไปด้วยใบไม้อีกครา จึงนั่งพักรอลมสงบจะได้เริ่มกวาดอีกครั้ง จากนั้นก็จึงได้สังเกตบริเวณรอบโพธิ์ต้นนั้น
 

        สองสามวันท่าผ่านมามักจะฝันแปลกๆมักจะเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เคยไปมาก่อน แต่ผู้คนที่มาปรากฏในความฝันล้วนแต่เป็นคนที่คุ้นเคย รู้จักกันมานานหลายปี แต่ทว่าคนเหล่านั้นล้วนเสียเสียชีวิตไปหมดแล้ว แต่ภาพที่ปรากฏในความฝันคือมนุษย์ที่ยังมีชีวิต บางคนเสียชีวิตในวัยชรามากแล้ว แต่กลับมาปรากฏในรูปลักษณ์ที่ยังเป็นหนุ่มสาว พยายามคิดว่าเรื่องราวเหล่านี้ทำไมมาแสดงในช่วงเวลานี้ หรือว่าคนตายเหล่านั้นเริ่มจะมาเชิญให้เข้าร่วมในโลกหน้าแล้ว เราใกล้เวลาที่จะต้องจากโลกนี้ไปแล้วหรืออย่างไร โดยเฉพาะความฝันในคืนวันเสาร์เชื่อกันว่าความฝันนั้นจะเกิดขึ้นกับตัวคนฝันเอง
 

         วันเด็กอีกปีแล้วแต่ปีนี้รู้สึกเงียบๆคงเพราะไม่ได้เดินทางไปไหน โรงเรียนที่ตั้งอยู่ข้างวัดก็ไม่ได้จัดงานวันเด็ก เขาจัดมาก่อนหน้าหนึ่งวันแล้ว วัดก็เงียบเหงาเพราะเถรานุเถระต่างก็เดินทางไปร่วมงานพระราชทานเพลิงศพหลวงปู่ศรี มหาวีโร ที่จังหวัดร้อยเอ็ด ครั้นจะไปเที่ยวงานวันเด็กความเป็นเด็กก็ไม่ค่อยปรากฏให้เห็นมันหลบซ่อนอยู่ภายในเหมือนกำลังหลับใหล สิ่งที่ทำได้จึงต้องหาดูว่าคำขวัญวันเด็กในปีนี้ว่าอย่างไร สมัยเป็นเด็กไม่เคยจำคำขวัญได้สักที พอกลับมาค้นดูจึงรู้ว่าคำขวัญในสมัยนั้นคือ“เด็กจะเจริญต้องรักเรียนเพียรทำดี”ก่อนหน้านั้นไม่เคยรู้จักเพราะเป็นสมัยปฏิวัติต้องเริ่มต้นที่คำขวัญที่ว่า"ขอให้เด็กสมัยปฏิวัติของข้าพเจ้าจงเป็นเด็กที่รักความก้าวหน้า" แต่ที่จำได้ดีและได้นานที่สุด ตอนนั้นอยู่ในช่วงคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นเด็กและความเป็นหนุ่มแล้วคือ “เด็กดีเป็นศรีแก่ชาติ เด็กฉลาดชาติเจริญ”
 

        การที่จะทำความเข้าใจความคิดชาวโลกนั้นอยากเอาการอยู่ บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่าเหตุการณ์เพียงเล็กน้อยจะทำให้คนผิดใจกันได้ บางครั้งเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเท่านั้นเอง หากธรรมหมุนตามโลกคงต้องใช้วิธีการทางโลกตัดสิน แต่ถ้าหากโลกหมุนตามธรรมก็ต้องใช้วิธีการทางธรรมเป็นเครื่องตัดสิน โลกกับธรรมแม้จะอยู่ด้วยกันแต่บางครั้งเหตุแห่งความเข้าใจผิดอาจจะมาจากเรื่องเพียงเล็กน้อยก็ได้ หลวงตาประสบปัญหาที่เกิดจากแมวตัวเดียว
 

          สมเด็จพระวันรัต ผู้รักษาการแทนเจ้าคณะใหญ่คณะธรรมยุตเป็นประธานในพิธีปฐมนิเทศการฝึกอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศรุ่นที่ 18/2555 ประจำปี  พ.ศ. 2555  ระหว่างวันที่ 7  มกราคม – 5 เมษายน พ.ศ. 2555  ณ สถาบันฝึกอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศ (ธรรมยุต)  วัดพระศรีมหาธาตุ  แขวงอนุสาวรีย์  เขตบางเขน  กรุงเทพมหานคร(วันที่ 7 มกราคม 2555)

        ตามปรกติที่ร้านกาแฟข้างวัดมักจะมีลูกค้าหลากหลายอาชีพมาดื่มกาแฟ น้ำชา เป็นต้น ในขณะที่ดื่มไปก็จะตั้งวงเล่นหมากรุกกันเพลินๆ บางครั้งอาจจะมีการเดิมพันโดยผู้แพ้เป็นคนจ่ายค่ากาแฟ ซึ่งผู้คนเหล่านี้มาจากหลากหลายสาขาอาชีพ ทั้งข้าราชการเกษียณ คนขับรถรับจ้าง หรือแม้แต่มัคนายกวัดก็มาร่วมงานด้วย หลวงตาก็มักจะแวะเวียนไปนั่งคุยกับคนเหล่านี้บ้างในบางคราว แม้ว่าจะเล่นหมากรุกไม่ค่อยเป็น แต่ก็ดูออกว่าใครแพ้ใครชนะ หลวงตาจะได้ฉันกาแฟฟรีทุกวันในตอนเย็นหลังทำวัตรสวดมนต์
 

       ประเทศไต้หวันเป็นดินแดนที่มีคนไทยไปทำงานในยุคแรกๆพอๆกับประเทศซาอุดิอารเบีย คนไทยจึงคุ้นเคยกับประเทศนี้เป็นอย่างดี แต่คนที่ไม่ได้ไปทำงานยังคงเป็นประเทศใหม่ นานกว่ายี่สิบปีมาแล้วที่ได้ยินว่ามีวัดไทยในประเทศไต้หวันแต่ไม่เคยไปเยือนสักที จนกระทั่งคณะสงฆ์ไทยในไต้หวันและฮ่องกงจัดประชุมขึ้นจึงมีโอกาสร่วมเดินทางไปในฐานะผู้สังเกตการณ์ ร่วมกับสำนักฝึกอบรมพระธรรมทูตไปต่างประเทศ(ธรรมยุต) ก่อนปีใหม่จะเริ่มขึ้นเพียงไม่กี่วัน
 

        คงเพราะผู้คนพากันไปเที่ยวปีใหม่ต่างต่างจังหวัด วัดมัชฌันติการาม เขตบางซื่อกรุงเทพมหานครจึงเงียบสงบมาตั้งแต่วันที่ 30 ธันวาคม ของปีที่แล้ว และยังคงเงียบเรื่อยมาจนล่วงเลยเข้าวันที่ 3 ของอีกปี เรียกว่ารู้สึกเงียบข้ามปีกันเลยทีเดียว จะว่าเงียบก็ไม่ถูกต้องนักเพราะมีเสียงสวดมนต์ของผู้ปฏิบัติธรรมที่ศาลาการเปรียญประมาณสี่สิบคน ตื่นขึ้นทำวัตรสวดมนต์ตั้งแต่ตีสี่ ฟังเทศน์วันละสองครั้งเช้ากับบ่ายและเริ่มสวดมนต์อีกทีตอนบ่ายสามโมง ปฏิบัติธรรมเดินจงกรม นั่งสมาธิภาวนา และเริ่มสวดมนต์อีกครั้งเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม แต่เสียงสวดมนต์และการปฏิบัติธรรมของอบาสกอุบาสิกาไม่ค่อยมีเสียงรบกวนใคร ฟังสวดมนต์ก็รู้สึกได้ถึงความเงียบสงบ จะเงียบจริงๆก็เป็นวันที่ 2 มกราคม 2555 เมื่อทุกคนกลับบ้านกันหมด จึงอยู่คนเดียวเริ่มต้นปีใหม่เพราะไม่ได้เดินทางไปไหน ไม่ได้กลัวตายแต่ไม่มีที่ให้ไป