คืนวันเพ็ญเดือนมาฆะ(เดือนสาม) คืนที่พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงกระจ่างอยู่กลางหาว ณ สวนไผ่ชานเมืองราชคฤห์ อินเดีย คงเงียบสงบสงัด วันนั้นเมื่อสองพันกว่าปีล่วงมาแล้ว พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทับนั่งท่ามกลางเหล่าภิกษุที่เป็นพระอรหันต์จำนวน 1250 องค์ ทุกองค์ล้วนได้รับการอุปสมบทมีพระพุทธเจ้าเป็นอุปัชฌาย์ทั้งสิ้น พระอรหันต์แต่ละองค์ต่างก็เดินทางมาโดยไม่ได้นัดหมายกันไว้ พระพุทธเจ้าจึงทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์ อันเป็นการแสดงอุดมการณ์ หลักการและวิธีการของพระพุทธศาสนา ต่อมาวันเพ็ญเดือนมาฆะจึงได้กลายมาเป็นวันสำคัญของพระพุทธศาสนาที่เรียกว่า “วันมาฆบูชา”
 

         มีคนบอกว่าพอคนเราอายุมากขึ้นหรือที่มักจะเรียกตัวเองและพวกพร้องว่า “สว” ที่แปลว่า “สูงวัย” มักจะทำอะไรช้าลง เช่นเดินก็ช้าลง พูดก็ช้าลง ทำอะไรก็ไม่ว่องไวงกๆ เงิ่นๆ เดินไปคิดไป บางทีเดินไปแล้วตั้งไกลยังสงสัยว่าประตูห้องตัวเองปิดใส่กุญแจหรือยัง ต้องย้อยกลับมาดูอีกที ทั้งๆปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยแล้ว คงเป็นเพราะความเคยชิน แต่เจ้าความคิดมันหลงๆลืมๆ คิดไปเองที่เป็นเช่นนี้จะโทษใครก็ไม่ได้นอกจากโทษตัวเองที่มีอายุมากขึ้น ทำไงได้เมื่ออายุมากขึ้นธรรมชาติก็ต้องแปรเปลี่ยนไปเป็นธรรมดา

          ในช่วงนี้ที่วัดมัชฌันติการามมีงานประจำปีหรือที่เรียกว่างานวัด มีเสียงอึกทึกคึกโครมมากทั้งเสียงโฆษณาประชาสัมพันธ์ เสียงดนตรีเป็นต้น ทำอะไรไม่ค่อยสะดวก นอกจากจะช่วยเขาประชาสัมพันธ์หรือเป็นโฆษกงานวัดในงานบางวันแล้ว ก็คอยดูแลความสงบ ไม่ให้มีเหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์เกิดขึ้น เวทีการแสดงตั้งอยู่ไม่ไกลจากกุฏิจะหนีไปไหนก็ไม่ได้ จึงต้องอดทนฟังเสียงเพลงที่ไม่อยากฟัง วันนี้เป็นวันที่สี่แล้ว เครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับทำงานก็พลันมาเสียหายในช่วงนี้ จอดับไปเฉยๆยังไม่มีเวลาไปซ่อม เมื่อทำอะไรไม่ค่อยได้จึงหันมาอ่านหนังสือ บางเล่มเคยอ่านมาหลายรอบแล้ว หยิบมาอ่านอีกครั้งก็ยังรู้สึกเพลิดเพลิน

           ในแต่ละวัดมักจะจัดงานใหญ่ประจำปีอย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง ถือว่าเป็นงานใหญ่ ส่วนงานอื่นๆแม้จะมีแทรกบ้างแต่ก็เป็นงานเล็กๆไม่ใหญ่นัก งานประจำปีย่อมต้องจัดหลายวัน วัดมัชฌันติการามจัดงานประจำปีเพื่อทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่อดีตเจ้าอาวาสและบูรพาจารย์ที่เคยอยู่จำพรรษาในอาวาสแห่งนี้ งานนี้เน้นที่การปิดทองอีดตเจ้าอาวาสรูปแรกที่มรณภาพไปแล้วเก้าสิบแปดปี งานจัดติดต่อกัน 9 วัน 9 คืน

            ข่าวพระสงฆ์โดนมอมยาที่สถานีขนส่งหมอชิต และสถานีรถไฟหัวลำโพงโดยการถวายนมสดหรือเครื่องดื่มผสมยานอนหลับให้พระ จากนั้นไม่นานพระสงฆ์รูปนั้นก็หลับ  ตื่นขึ้นมาอีกทีย่ามประจำตัวและทรัพย์สินประจำกายหายไป ส่วนตัวพระสงฆ์ก็ต้องเข้าไปนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล แม้ของที่ถูกโจรกรรมไปจะมีราคาไม่มากแต่มันเจ็บทั้งกาย ปวดทั้งใจ อ่านข่าวแล้วก็ต้องบอกกว่า มนุษย์ทุกวันนี้ช่างทำได้ลงคอ โลกนี้มีภยันตรายเกิดขึ้นได้กับทุกคนในทุกเวลาและทุกโอกาสหากประมาทพลาดพลั้งไปอาจเสียหายและเจ็บปวดหัวใจไปตลอดชีวิต

            นานๆจะได้ยินเสียงนกฮูกร้อง ยิ่งในเวลากลางคืนที่เงียบสงัดเสียงนกฮูกร้องแทรกมากับบรรยากาศยามราตรีมันทำให้คิดถึงความตายและภูตผี เสียงร้องของนกฮูกช่างน่าโหยหวนน่ากลัวจริงๆ แต่บังเอิญว่าไม่ใช่คนกลัวผีจึงไม่ได้สะดุ้งตกใจอะไรมาก แต่ทว่าเจ้าเสียงนกฮูกที่ร้องในราตรีอันสงัดและคืนอันมืดมิดทำให้นอนไม่หลับ แต่ก็จนใจเพราะเสียงมันดังมาจากต้นไม้ใหญ่คงทำอะไรมันไม่ได้ จึงต้องทำใจใหม่คิดว่าเสียงของมันไพเราะเหมือนเสียงเพลงแห่งธรรมชาติที่กำลังขับกล่อม ไม่นานก็หลับสนิท

        เช้าวันพุธหน้าอาคารรัฐสภามีประชาชนเป็นจำนวนมาก กลุ่มหนึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรอันทรงเกียรติ ที่กำลังเดินเข้ารัฐสภา กลุ่มหนึ่งเป็นนักศึกษาที่มาศึกษาดูงานรัฐสภา ถนนด้านหน้าข้างๆกับสวนสัตว์ดุสิต(เขาดิน)มีรถยนต์วิ่งไปมาไม่ขาด แต่ไม่ถึงกับรถติดมากนัก ถนนฝั่งตรงข้ามอาคารรัฐสภา มีประชาหลายร้อยคนบ้างก็ยืนถือป้าย บ้างก็กำลังพูดผ่านไมโครโฟน แต่จับประเด็นค่อยได้ นักข่าวยกกล้องขึ้นถ่าย พรุ่งนี้คงเป็นข่าวหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้ นักข่าวเขาเลือกสรรข่าวที่เขาอยากนำเสนอมากกว่า ข่าวนี้คงไม่เด่นและดังเท่ากับข่าวทัวร์นกขมิ้น 

          เมื่อครั้งที่ไปบรรยายให้กับนักศึกษาภาควิชาการจัดการเทคโนโลยี แขนงวิชาการจัดการอุตสาหกรรม ที่มหาวิทยาลัยราฎภัฏจันทรเกษมในหัวข้อ “ทำอย่างไรจึงจะประสบความสำเร็จในชีวิต” มีคำถามหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่ใช่คำถามแต่เป็นเหมือนการขอความเห็นว่า “ทำไมคนที่เรียนเก่งมักจะทำงานเข้ากับใครเขาไม่ค่อยได้” จากนั้นนักศึกษาท่านนั้นก็ยกตัวอย่างอีกหลายคนที่ประสบปัญหาแบบนี้ การบรรยายเลยเปลี่ยนเป็นการไปนั่งฟังนักศึกษาเหล่านั้นเล่าประสบการณ์ให้ฟัง คนบรรยายเลยสบายไม่ต้องพูดมาก
 

        เคยเห็นโฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อหนึ่งไหม เป็นเรื่องของคนขับรถแข่งที่จะต้องมีพลังในการขับเคลื่อนมากกว่าอาชีพอื่นๆเพราะขึ้นอยู่กับความเร็ว ความแรง และใจสู้ หากรถที่ขับมีทั้งความเร็วและความแรงแต่คนขับไม่มีจิตใจที่เข้มแข็งก็สู้คนอื่นไม่ได้ คำสุดท้ายที่เขาพูดฟังแล้วแม้จะแรงไปหน่อยแต่ก็รับรู้ได้ “เป้าหมายมีไว้ให้พุ่งชน” เขามุ่งตรงไปที่เป้าหมาย ส่วนจะได้รับชัยชนะหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ถ้าเข้าถึงเป้าหมายพร้อมกับชัยชนะถือว่าประสบความสำเร็จ อาชีพนี้แม้จะถือเป็นกีฬาแต่ก็ถือเป็นอาชีพอย่างหนึ่ง อาชีพที่มีความท้าทายที่ต้องต่อสู้กับความกลัว