ภาษาบาลีเป็นภาษาที่ใช้สำหรับบันทึกหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาฝ่ายเถรวาท ในขณะที่พระพุทธศาสนาฝ่ายมหายานนิยมใช้ภาษาสันสกฤตเป็นภาษาในการจดบันทึกหลักคำสอน ภาษาทั้งสองนี้มีทั้งส่วนที่คล้ายกันและมีส่วนที่แตกต่างกัน ที่คล้ายกันคือเป็นภาษาที่มีเพศเหมือนกัน โดยระบุว่าถ้อยคำใดๆก็ตามจะต้องระบุเพศว่าเป็นชายเรียกว่าปุงลิงค์ เป็นเพศหญิงเรียกว่าอิตถีลิงค์ หรือหากไม่สามารถระบุเพศได้ชัดเจนก็จะเป็นนปุงสกลิงค์คือไม่หญิงไม่ชาย เพศภาวะจึงมีปรากฏแม้ในหลักไวยากรณ์ภาษาบาลีสันสกฤต ส่วนที่แตกต่างกันเช่นภาษามีเพียงสองวจนะคือเอกวจนะและพหุวจนะ คือหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่ง ส่วนภาษาสันสกฤตจะมีสามวจนะคือเอกวจนะคือหนึ่ง ทวิวจนะคือสอง และพหุวจนะคือมากกว่าสอง เป็นต้น