วันเพ็ญวิสาขมาสหรือเดือนหกของปีปรกติ ส่วนปีที่มีอธิกมาสเลื่อนมาเป็นวันเพ็ญเดือนเจ็ด หากท้องฟ้าไม่มีเมฆหมอกมาบดบังก็จะมีแสงแห่งจันทราส่องสว่างอยู่กลางเวหาสน์  ฟ้าในคืนวันเพ็ญเดือนวิสาขะเมื่อสองพันหกร้อยสามสิบแปดปีล่วงมาแล้ว ที่ดินแดนที่เรียกว่าชมพูทวีป ได้ก่อกำเนิดพระโพธิสัตว์ที่สวนลุมพินี  อีกสามหกปีต่อมาวันเพ็ญเดือนวิสาขะได้มีพระพุทธเจ้ากำเนิดขึ้นในโลกที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์  และอีกแปดสิบปีต่อมาในคืนวันวิสาขะ โลกก็ได้สูญเสียศาสดาเอกของโลกซึ่งพระองค์เสด็จดับขันธปรินิพพานที่ใต้ต้นรังทั้งคู่ เมืองกุสินารา เหตุการณ์ทั้งสามอย่างนั้นมาตรงกันพอดีในวันเพ็ญเดือนวิสาขะ พระพุทธเจ้าเกิดกลางดอน นอนกลางดิน กินกลางทรายและตายกลางป่า มิได้ประสูติ มิได้ตรัสรู้และมิได้ปรินิพพานในปราสาทราชวังอันโอฬารแต่ประการใด

           โลกหมุนเวียนเปลี่ยนผันไปตามวัฏจักรของจักรวาล ไม่เคยหยุดนิ่งอยู่กับที่ ชีวิตของสรรพสิ่งก็แปรเปลี่ยนไปตามธรรมดา สิ่งที่ผ่านไปกลายเป็นอดีต ไม่มีใครกลับไปแก้ไขอดีตที่ผ่านไปแล้วได้ ต้องปล่อยให้เหตุการณ์และเรื่องราวทั้งหลายจารึกไว้ตามที่มันเคยเป็น ส่วนเหตุการณ์ในอนาคตแม้จะวางแผนได้ คาดการณ์ได้ ทำนายได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงบางช่วงเวลาเท่านั้น ไม่มีใครทำนายอนาคตได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะบางทีอาจจะเกิดเหตุแผ่นดินไหว น้ำท่วม พายุถล่มเป็นต้น โลกก็เปลี่ยนกระบวนการปรับเปลี่ยนอนาคตใหม่  เราสามารถนำเอาประสบการณ์ในอดีตมาเป็นอุทาหรณ์ในปัจจุบันได้ อดีตที่ดีมีไว้ให้จดจำ อนาคตมีไว้ให้ฝัน  ส่วนปัจจุบันมีไว้ให้ทำ

           โรงเรียนเปิดเทอมมาหลายวันแล้ว เสียงเพลงก่อนนักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติดังลั่นมาตั้งแต่ฟ้าพึ่งเริ่มสาง เสียงประกาศจากครูผู้ทำหน้าที่ประจำวัน เสียงนักเรียนที่วิ่งเล่นหยอกล้อก่อนที่จะเข้าห้องเรียน บ่งบอกถึงชีวิตที่กำลังก้าวไปข้างหน้า พวกเขามองถึงอนาคตอันยาวไกล คงอีกนานหลายกว่าที่จะเรียนจบ ซึ่งดูเหมือนว่าการศึกษาจะมีระดับขั้นต่อไปเรื่อยๆเหมือนเส้นทางที่ไม่มีวันสิ้นสุด บางคนเดินไปถึงจุดหมาย แต่มีหลายคนที่ต้องหยุดกลางครัน ที่ไม่สามารถเดินไปจนสุดเส้นทางแห่งความฝันได้ ทุกคนมีความฝัน ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง อย่าให้เป็นฝันเกินไปเลยไปไม่ถึง

           ครั้งแรกที่มองเห็นทุ่งนาใกล้ๆกับเจดีย์บรมพุทโธ  อินโดนีเซียในช่วงที่ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า บัดดลนั้นกลับนึกถึงเพลงๆหนึ่งที่เคยได้ยินมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นหนุ่ม “มองลิบลิ่วแถวทิวพนา ใกล้ย่ำค่ำสนธยาหมู่นกกาก็คืนสู่รัง”  ภาพของชาวนาที่เสร็จสิ้นภารกิจในการทำงานตลอดทั้งวันและพากันเดินกลับบ้าน “คุณพ่อเดินหน้า เราพากันเดินกลับบ้าน ท้ายสุดนั้นคือแฟนฉัน เมื่อก่อนนั้นรักปานจะกลืน” นักประพันธ์เพลงนี้ช่างสรรหาถ้อยคำที่ทำให้มองเห็นภาพของชาวนา ที่แม้จะทำงานหนัก แต่พอถึงเวลาคืนกลับสู่เคหสถานกลับมีบรรยายของความสุข เป็นความสุขของชาวไร่ชาวนาที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเรียบง่ายและธรรมดาอย่างยิ่ง

        แม้ว่าเรื่องของการเสียชีวิตจะเป็นเรื่องธรรมดาสามัญสำหรับสัตว์โลก แต่หากคนที่เสียชีวิตเป็นคนที่เรารู้จัก เป็นคนที่เราเคารพแล้ว ย่อมจะต้องเกิดความโศก ความเศร้าใจบ้างเป็นธรรมดา มนุษย์ทุกคนเมื่อเกิดมาก็กำลังเดินเข้าสู่ความตายเฉกเช่นเดียวกัน มนุษย์ทุกคนหนีแก่มี่ได้ หนีตายไม่พ้น เพราะความตายคือสหายสนิทที่คอยตามติดทุกลมหายใจ จึงควรระวังสังวรไว้ว่าแม้ตัวเราเองก็จะต้องตายในวันใดวันหนึ่งเช่นเดียวกับคนอื่น เพราะชีวิตมีความตายเป็นที่สุด

              จำไม่ได้ว่าเคยเดินผ่านเส้นทางมากี่เส้น เดินผ่านผู้คนมามากน้อยเท่าไหร่แล้ว และจะมีสักกี่คนที่ยังจดจำได้ หลายคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มีจำนวนมากเกินกว่าครึ่งที่ไม่รู้จักชื่อ แม้ว่าบางคนจะเคยเห็นหน้ากันที่ป้ายรถเมล์บ้าง ที่ถนนหนทางที่เคยเดินผ่านบ้าง แต่จะมีสักกี่คนที่เราเองจดจำชื่อเสียงเรียงนามและคบหาสมาคมกับเข้าคนนั้นบ้าง นอกจากผู้คนทำการงานในลักษณะใกล้เคียงกัน ได้พบเห็นกันอยู่เป็นประจำ ก็ต้องพยายามจำชื่อเสียงเรียงนามเขาไว้  อีกนานเท่าใดที่เราจะต้องหยุดเพื่อพำนักพักพิงและอำลาโลกนี้ไป

            หากจะนิยามคำว่า “ความสุข” จะนิยามว่าอย่างไร ความสุขคือความสบายกาย สบายใจ อยู่ดี กินดี คนโบราณเคยบอกว่า ได้ทำงานดี นั่งกิน นอนกิน นั่นคือความสุข แต่หากวิเคราะห์ให้ดี คำว่า “นั่งกิน นอนกิน” นั้นเป็นลักษณะของคนป่วย คนไม่สบาย แต่คนที่ทำงานหนักมักจะอยากพักผ่อนคือการได้นั่งกินนอนกิน จึงถือเป็นการพักผ่อนในความฝันที่อยากจะเป็น ส่วนผู้ที่นั่งกินนอนกินจริงๆ คงคิดในอีกมุมหนึ่งว่า หากได้เคลื่อนไหว ได้ออกเดินทางคงจะมีความสุข เพียงแค่คนสองคนที่อยู่ในสถานะต่างกันก็ให้คำนิยามของคำว่าความสุข แตกต่างกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นความสุขจริงๆคืออะไร

          ได้เกิดเหตุแผ่นดินไหวที่ประเทศเนปาล ซึ่งเป็นประเทศที่มีสังเวชนียสถานที่ประสูติของเจ้าชายสิทธัตถะที่ลุมพินี ต่อมาเจ้าชายได้กลายมาเป็นพระพุทธเจ้า ศาสดาของพระพุทธศาสนา ตอนนี้ยังค้นหา สำรวจตรวจตราถึงความเสียหาย และการสูญเสีย และหาทางช่วยเหลือ หากมองในแง่ของนักวิชาการสมัยใหม่อาจจะมีคำอธิบายถึงการเคลื่อนตัวของรอยแยกของแผ่นดิน อันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดแผ่นดินไหว ซึ่งก็อธิบายกันไปและหาทางป้องกันแก้ไขกันต่อไป

            สมัยก่อนหากขอบฟ้าเบื้องบุรพทิศเริ่มมีสีเรื่อเรือง สีแสดอ่อนๆจนเริ่มจะแปรเป็นสีทองส่องฟ้า ชาวไร่ชาวนาก็มักจะแบกไถไล่ต้อนวัวควายออกจากคอก  เดินทางมุ่งหน้าสู่ท้องไร่ท้องนาเพื่อทำการไถ่ไร่ไถนา ปรับแต่งพื้นที่ให้มีความเหมาะสมกับการเพาะปลูกพืชพรรณธัญญาหาร ค่อยๆทำตามสบายไม่ต้องรีบร้อน บางครั้งก็นั่งรอฝน หากฝนยังไม่มาก็จะทำการเพาะปลูกอะไรไม่ได้  ชีวิตของชาวไร่ชาวนาในอดีตจึงมักจะมีคำเรียกขานว่า “รอฟ้ารอฝน” เมื่อไหร่ฝนมา เมื่อนั้นก็เริ่มฤดูกาลเพาะปลูกได้