บ่ายวันอาทิตย์เกิดความรู้สึกไม่อยากอยู่ในห้อง ไม่อยากพบเห็นกับความซ้ำซากจำเจที่เห็นและสัมผัสอยู่ทุกวัน ครั้นจะอ่านหนังสือก็ไม่มีอารมณ์ที่อยากอ่าน อ่านไปได้สักพักก็ต้องวาง ครั้นจะเขียนหนังสือก็เขียนได้ไม่กี่บรรทัด ไม่รู้จะเขียนต่ออย่างไรดี อาการแบบนี้มักจะเกิดขึ้นในช่วงที่มีเวลาว่างนานเกินไป อยู่กับสิ่งที่คุ้นเคยนานเกินไป ช่วงเวลาหลังเที่ยงวันอากาศในห้องร้อนอบอ้าวมากเกินไป ครั้นจะเดินทางไปไกลๆก็คงกลับมาไม่ทันเช้าวันจันทร์ที่จะต้องไปทำงาน ซึ่งจะต้องทำทั้งๆที่เริ่มรู้สึกว่างานนั้นมีความซ้ำซากก็ตามทีเถิด คนโบราณเคยสอนไว้ว่า “หากอยากเห็นบ้านเมืองให้ออกจากบ้าน”

           แม้ว่าการทำงานจะคำนึงถึงผลตอบแทนมากบ้างน้อยบ้างตามแต่ลักษณะงาน เป้าหมายของการทำงานของแต่ละคนคงไม่เหมือนกัน ได้เงินมาแล้วจะใช้จ่ายอย่างไรนั้นเป็นเรื่องของแผนการในการดำเนินชีวิตของใครของมัน บางคนมีความสุขในขณะที่กำลังทำงาน บางคนคิดถึงค่าตอบแทนที่จะไปสู่ความสุขในวันข้างหน้า บางคนวางแผนการล่วงหน้าว่าหากได้เงินมาแล้วจะทำอย่างไรกับเงินนั้น จะใช้จ่ายอย่างไร จะแบ่งไว้ท่องเที่ยวที่ไหนบ้าง ชีวิตของใครของมัน

           มีใครบางคนเคยบอกว่า การเดินทางคือชีวิต หรือชีวิตคือการเดินทาง แม้ว่าตอนนั้นจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่ เพราะชีวิตน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น หากจะเป็นการเดินทางที่คนทั่วไปเข้าใจคือการย้ายจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกสถานที่หนึ่ง อาจไปแล้วกลับหรือไปแล้วตั้งรกรากอยู่ในสถานที่ใหม่ การเดินทางก็ไม่ใช่คำตอบทั้งหมดของชีวิต แต่หากจะนิยามความหมายของคำว่าการเดินทางใหม่ว่าหมายถึงการเปลี่ยนจากสภาวะหนึ่งไปสู่อีกสภาวะหนึ่ง ชีวิตเปลี่ยนไปตามวัย จากเด็กเดินทางเข้าสู่วัยหนุ่มสาว จากนั้นเข้าสู่วัยชรา และสิ้นสุดการเดินทางเมื่อสิ้นลมหายใจ นิยามของคำว่า การชีวิตคือการเดินทางก็คงไม่ผิดนัก การเดินทางคือส่วนหนึ่งของชีวิต เพราะสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างก็กำลังเดินทางไปสู่ความตายด้วยกันทั้งนั้น

            วันที่ 26 มิถนายน ของทุกปี เป็นวันสุนทรภู่ กวีเอกแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ โดยยึดตามวันเกิดของสุนทรภู่  นักเลงกลอน ครูกลอน กวีเอกแล้วแต่ใครจะเรียก แต่บทกลอนที่ที่สุนทรภู่ได้แต่งไว้ได้กลายเป็นสมบัติของชาติ บทกลอนบางส่วนมักจะมีผู้นำมาอ้างอิงเสมอ จนบางคนแทบจะไม่รู้ว่ากลอนบทนั้นเป็นบทประพันธ์ของใคร คนไทยเป็นเจ้าบทเจ้ากลอนมาแต่ไหนไม่ทราบ แคนส่วนมากจะเขียนกลอนได้ แม้จะไม่ค่อยไพเราะเพราะพริ้งเหมือนนักกลอนมืออาชีพทั้งหลายก็ตามทีเถิด แต่หากเขียนบ่อยๆ หมั่นฝึกฝนเอาใจใส่ การเขียนกลอนก็เป็นงานอดิเรกที่ทำให้มีความสุขได้

           แม้ว่าโลกนี้จะมีสิ่งมหัศจรรย์มากมายให้ได้ศึกษาค้นหา แต่ทว่าในช่วงเวลาแห่งชีวิตหนึ่งคงไม่มีโอกาสได้เดินทางไปดูสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นได้ทั่วถึง หรือหากจะมีใครบางคนที่ชอบการเดินทางก็อาจจะมีอยู่บ้างที่ได้เดินทางไปทัศนาสิ่งทั้งหลายด้วยตาตนเอง แต่คนส่วนมากไม่ได้มีโอกาสอย่างนั้น อาจจะมีบ้างที่ได้เดินทางไปเที่ยงชมความงดงามของสรรพสิ่งในบางช่วงโอกาส แต่หากไม่ได้เดินทางไปไหน เพียงแค่ได้ทักทายต้นไม้ใบหญ้าที่ชูดอกออกใบใกล้ๆที่พักก็ถือว่าเป็นการเดินทางอย่างหนึ่ง

             ฝนตกติดต่อกันมาหลายวัน อากาศเย็นสบาย วันนี้แม้ฟ้าจะครึ้มแต่ก็ยังมีแดดสาดส่องลงมาเยือนพื้นปฐพีที่ยังเจิ่งนองด้วยน้ำฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เมื่อคืน เสียงฟ้ายังคว่ำครวญมาเป็นระยะๆ วันนี้คงหลบฝนไม่พ้นช่วงนี้เป็นฤดูฝน การที่ฝนตกลงมานั้นถือว่าเป็นไปตามธรรมชาติแล้ว ฝนออกจะมาเยือนช้าไปด้วยซ้ำ ตามปรกติน่าจะเป็นช่วงเดือนหก มีบทเพลงในอดีตเคยบอกเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านมา คงพอจำกันได้ “ย่างเข้าเดือนหก ฝนก็ตกพรำๆ กบมันก็ร้องงึมงำระงมไปทั่วท้องนา” นี่มันเดือนเจ็ดแล้ว ฝนปีนี้มาช้ากว่าปรกติ

          เย็นวันจันทร์ถนนหนทางในกรุงเทพมหานครโล่งตลอดเส้นทาง มีรถเพียงไม่กี่คันที่ยังคงอยู่บนถนน ยังแปลกใจอยู่ว่าตามปรกติเย็นวันจันทร์อย่างนี้ต้องเตรียมใจไว้ก่อนเดินทางว่าอย่างไรรถก็ต้องติดและอาจจะนานกว่าปรกติ จากความเคยชินในการเดินทางมานานพอสรุปได้ว่า เย็นวันจันทร์และเย็นวันศุกร์ถนนช่วงนี้ รถมักจะติด อาจจะเป็นเพราะเย็นวันศุกร์คนทำงานได้กลับบ้านหรือเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อพักผ่อนในช่วงวันหยุด ส่วนวันจันทร์คนทำงานวันแรก เป็นสมมุติฐานที่เกิดจากการสั่งสมประสบการณ์ในการเดินทางบนเส้นทางสายนี้มานานหลายปี

            ทำไมเมื่อฝนตกรถจึงติด เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบสุดท้ายมานานแล้ว สาเหตุของรถติดบนถนนหนทางในกรุงเทพมหานครบางวันคาดเดาไม่ได้ ที่คิดว่าหนทางจะสะดวกกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด บางวันรถติดแบบไม่มีเหตุผล จะเดินทางไปไหนมาไหนต้องเตรียมกายเตรียมใจเผื่อไว้ไม่น้อยกว่าหนึ่งถึงสองชั่วโมง ชีวิตของคนกรุงเทพเป็นไปดั่งนี้มานานหลายปีแล้ว รถติดจนกลายเป็นความเคยชิน

           งานศพดูเหมือนจะเป็นงานที่หลีกเลี่ยงได้ยาก อย่างน้อยที่สุดมนุษย์ที่พอจะรู้เดียงสา มีอายุพอที่จะรับรู้ถึงเหตุการณ์ต่างๆของชีวิตน่าจะเคยไปร่วมงานศพบ้าง แม้จะพยายามหลีกเลี่ยงอย่างไร สักวันใดวันหนึ่งก็ต้องมีญาติพี่น้องหรือคนที่เราเคารพ คนที่เรารู้จักคุ้นเคยเสียชีวิต บางคนไปร่วมฟังพระสวดอภิธรรม บางคนไปร่วมพิธีเผาศพ ซึ่งอาจจะมีคำเรียกขานแตกต่างกันไปตามแต่ฐานะของผู้เสียชีวิต แต่ความหมายอย่างเดียวกันนั่นคือไปงานของคนเสียชีวิต ไปงานศพเพื่ออะไร ไปแล้วได้อะไรนั้น คำตอบอาจจะแตกต่างกันไป