ช่วงปีใหม่ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมโยมแม่ที่แก่ชราแล้วที่จังหวัดชัยภูมิ แต่ติดขัดที่ไม่อยากเดินทางในช่วงเทศกาลผู้คนเดินทางพร้อมกันมาก อาจจะมีอุบัติเหตุแม้จะไม่ประสบกับตนเองแต่สำหรับคนอื่นๆบางคนกำลังรอลูกชายลูกสาวกำลังจะกลับไปเยี่ยมบ้านแต่ต้องไปเยี่ยมลูกที่โรงพยาบาลแทน อุบัติเหตุบนท้องถนนวางไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่โทรศัพท์ถามข่าวโยมแม่ในเย็นวันที่ 30 ธันวาคม 2555 โยมแม่บอกว่าหากว่างก็มาเยี่ยมบ้าง ที่วัดถ้ำแก้วมีสวดมนต์ข้ามปีรับปีใหม่เหมือนกัน พระภิกษุสามเณรมีเพียงสองสามรูป ที่นี่พระภิกษุและชาวบ้านสวดพระพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ 108 จบและสวดคาถาชินบัญชรอีก 108 จบ
ฟังแล้วหูผึ่งพระพุทธคุณ 108 จบเป็นเรื่องธรรมดาสวดไม่ยาก แต่ชินบัญชร 108 จบ จะมีใครที่ไหนสวดจนจบกันเล่า แค่เก้าจบก็กินเวลาหลายนาทีแล้ว ใครที่ไหนจะสวดจนจบได้ 108 จบ สวดกันกี่ชั่วโมงจึงจะจบ โอกาสแบบนี้หายาก เพราะหนึ่งปีสวดครั้งเดียว โดยระบุวันขึ้นปีใหม่ จึงตัดสินใจกราบลาเจ้าอาวาส และหาผู้บรรยายธรรมแทนในช่วงบ่ายวันที่ 31 ธันวาคม จากนั้นก็เตรียมการในการออกเดินทาง
รุ่งเช้าเดินทางไปที่ท่ารถตู้หน้าวัดเสมียนนารี วันนั้นไม่ค่อยมีคนเดินทางจึงต้องรอจนกว่าผู้โดยสารจะเต็มคันรถ ซึ่งก็ต้องรอตั้งแต่เช้าจนกระทั่งเที่ยงวันจึงได้ออกเดินทาง การรอคอยเป็นช่วงเวลาที่ทรมานใจเป็นที่สุด เกือบๆจะยกเลิกการเดินทางหลายครั้งแล้ว แต่เมื่อตั้งใจก็ต้องทำให้ได้ บางอย่างแม้ไม่ได้อย่างที่ใจเราต้องการ ก็ต้องรอ การรอคอยเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง ต้องหาอะไรทำในช่วงเวลาที่รอคอย
ในการเดินทางไกลทุกครั้งสิ่งหนึ่งที่ลืมไม่ได้คือต้องมีหนังสืออย่างน้อยเล่มหนึ่ง เอาไว้อ่านในเวลาที่รอคอย บางครั้งต้องรอกันหลายชั่วโมง ตอนนั้นมีหนังสืออ่านเล่นเล่มหนึ่งติดมือไปด้วย “ฮอบบิท” ฉบับภาษาไทย จึงอ่านเล่นไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปกับตัวหนังสือทีละตัวทีละหน้า ก้าวผ่านกาลเวลาไปเรื่อยๆ แม้จะรอแต่มีจินตนาการ เขาช่างคิดเรื่องราวขึ้นมาเขียนได้ ช่างบรรเจิดเพริศพริ้งแท้ๆ จากคนแคระธรรมดากลายมาเป็นเรื่องราวที่น่าติดตาม
เที่ยงวันรถออกจากสถานีมุ่งหน้าสู่อำเภอภักดีชุมพล จังหวัดชัยภูมิ ตามเส้นทางสายเพชรบูรณ์ แต่เลียวขวาตรงอำเภอวิเชียรบุรี รถรายังมีหนาตา มีอุบัติเหตุตามเส้นทางให้เห็นอยู่ตลอดทาง ส่วนมากเป็นรถจักรยานยนต์ชนกับกับรถกระบะ มีบางคนนอนนิ่งอยู่กลางถนน อาจอาการหนักหรืออาจจะเสียชีวิตก็ได้ แต่ไม่มีเวลาในการหยุดถามข่าว คนขับรถตู้บอกว่า “อุบัติเหตุในช่วงงานเทศกาลส่วนหนึ่งมักจะมารถจักรยานยนต์และรถที่คนขับไม่คุ้นเส้นทาง ส่วนพวกผมขับอยู่ประจำคุ้นกับเส้นทางดีมักไม่ค่อยมีอุบัติเหตุ”
คิดได้ในตอนนั้นว่า “วันสุดท้ายของปีเราเลือกวิธีการเดินทางได้ดี โดยเลือกรถตู้ประจำทางที่วิ่งประจำ แม้จะรอนานหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา ชีวิตมนุษย์ต่างก็รอคอยมาตลอดเวลาอยู่แล้ว” วันนั้นคนขับเป็นคนชวนสนทนา ซึ่งก็ว่าด้วยงานที่เขาถนัดคือการขับรถ ฟังเรื่องที่เขาอยากเล่าให้ฟัง คนเล่าก็มีความสุข คนฟังก็สบายใจ เพราะอย่างน้อยคนขับก็มีสติพร้อมที่จะนำพาชีวิตผู้โดยสารไปให้ถึงจุดหมายปลายทางโดยปลอดภัยได้
มีครั้งหนึ่งรถจอดที่ตลาดอำเภอวิเชียรบุรี คนขับบอกว่าจะซื้อกับข้าว ผลไม้ อาหารไปทำกินกันกับครอบครัว ขอเวลาผู้โดยสารสักครู่ ซึ่งก็ไม่มีใครว่าอะไร เพราะทุกคนก็คงคิดคล้ายๆกัน เลยกลายเป็นการซื้อของขวัญไปฝากคนที่บ้าน หลวงตาไซเบอร์ฯ ก็พึ่งคิดได้ตอนนั้น เพราะไม่มีอะไรไปฝากโยมแม่เลย จึงตัดสินใจซื้อผลไม้เช่นแอปเปิล ส้ม เป็นต้น บอกคนขับรถและผู้ร่วมเดินทางว่า “ซื้อไปฝากโยมแม่”
วัดถ้ำแก้วทอดตัวอยู่ใต้หุบเขาอย่างสงบนิ่ง เมื่อเดินทางไปถึงดวงอาทิตย์ลับทิวเขาไปแล้ว เหลือไว้แต่แสงสุดท้ายที่ส่องประกายสะท้อนผ่านขุนเขาเป็นรังสีกระทบกับหินภูเขากลายเป็นภาพที่งดงาม เหมือนกับว่าที่ขุนเขาแห่งนี้มีอัญมณีที่มีคุณค่าซุกซ่อนอยู่อีกมากมายมหาศาล สมบัติเหล่านั้นเป็นสมบัติของแผ่นดิน หากใครมีความโลภจนหยิบฉวยติดมือไปด้วยก็มักจะมีอันเป็นไป แม้แต่หินที่อยู่ภายในถ้ำชิ้นเดียว หากหยิบฉวยไปโดยไม่ได้เอ่ยปากขอ ไม่นานก็ต้องนำกลับมาส่งที่เก่า ถ้ำแก้วมีลักษณะเป็นมาอย่างนี้ ผู้คนที่นี่จึงไม่มีใครหยิบอะไรไปง่ายๆ เพราะเกรงว่าสิ่งศักดิ์แห่งถ้ำแก้วจะทำให้มีอันเป็นไป สิ่งศักดิ์สิทธิ์จึงมีส่วนในการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติให้คงอยู่ อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาหนึ่ง
พิธีสวดมนต์ข้ามปีเริ่มต้นเวลา 18.30 นาที เจ้าอาวาสและญาติโยมเริ่มต้นทำวัตรสวดมนต์ สวดไปหลายสูตร จนกระทั่งเวลาประมาณยี่สิบนาฬิกาสามสิบนาที เสียงเจ้าอาวาสเหมือนเสียงประกาศิตประกาศว่า “ต่อไปสวดพระคาถาชินบัญชร 108 จบ” หลวงตาไซเบอร์ฯ หยิบลูกประคำขึ้นมาเริ่มนับไปเรื่อยๆหนึ่งจบก็หนึ่งลูก แต่พอนับไปสักพักก็เริ่มจะหลงลืม วันนั้นนับได้เพียงยี่สิบแปดจบก็เริ่มจะนั่งหลับแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลุกหนีไปไหนแม้จะไม่ได้สวดทุกจบแต่ก็นั่งฟังทุกคำเหมือนกัน ยังดีที่มีผู้นับจำนวนหลายคน การนับแล้วแต่ใครจะถนัด บางคนนับนิ้วมือ บางคนนับลูกประคำ บางคนนับก้านธูป ใครจะถึงกำหนดก่อนใครพอถึงเวลาก็จะทราบได้เอง
กว่าจะจบ 108 ครั้งตามที่ต้องการทุกคนก็เริ่มมีเสียงอ่อนล้า แม้เจ้าอาวาสจะเริ่มขึ้นต้นเสียงใหม่หลายครั้ง แต่เมื่อสวดไปสักพักเสียงก็เริ่มล้าลงตามลำดับ จนกระทั่งเวลาเกือบห้าทุ่ม ก็ได้ยินเสียงพระภิกษุรูปหนึ่งบอกว่า “ครบแล้ว” ทุกคนหายใจโล่งอก เพราะทำได้อย่างที่ตั้งใจไว้แล้ว
จากนั้นเจ้าอาวาสก็ประกาศเป็นระลอกใหม่ว่า “ต่อไปสวดพระพุทธคุณ ธรรมคุณ และสังฆคุณ หรืออิติปิโส....อีก 108 จบ” ตอนนั้นได้ยินเสียงเปล่งอุทานเกือบพร้อมกัน “โอ้.....” แต่เป็นเพียงคำอุทานสั้นๆจากนั้นก็เริ่มสวดไปเรื่อยๆ ใครจะทำภารกิจส่วนตัวก็ปลีกตัวไปได้ ใครง่วงมากก็นั่งหลับอยู่ตรงที่นั่งนั่นแหละ แต่ไม่มีใครหนีกลับก่อน
กว่าจะก้าวผ่านกาลเวลารอยต่อปีเก่ากับปีใหม่ เวลาก็ผ่านไปจนถึงเที่ยงคืน ตอนนั้นยังสวดอิติปิโส ฯลฯ แต่ไม่รู้สวดได้กี่รอบแล้ว หลังเที่ยงคืนเจ้าอาวาสบอกว่า “ต่อไปสวดรับปีใหม่” ซึ่งเป็นชัยมงคลคาถา คาถาโพธิบาท ยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก เป็นต้น จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงคืนครึ่งจึงเสร็จพิธี พร้อมกับลมหนาวที่พัดกระหน่ำ หนาวเหน็บเจ็บลึกถึงขั้วหัวใจ
เป็นอันว่าปีนี้ก้าวผ่านกาลเวลาปีต่อปีด้วยการสวดชินบัญชร 108 จบ สวดพระพุทธคุณ ธรรมคุณ และสังฆคุณ อีก 108 จบ และสวดคาถาอะไรต่อมิอะไรอีกจนจำไม่ได้ ใช้เวลาหกชั่วโมงเต็ม เหนื่อยกายและอิ่มใจ
แม้ว่าโยมแม่ของผู้เขียนจะมีถิ่นพำนักที่ถ้ำแก้วแห่งนี้ แต่หลวงตาไซเบอร์ฯ ไม่เคยได้มาร่วมสวดมนต์ข้ามปีที่วัดถ้ำแก้วแห่งนี้มาก่อนเลย เพราะส่วนมากจะร่วมสวดมนต์ข้ามปีที่วัดมัชฌันติการาม กรุงเทพมหานคร แต่ปีนี้เพราะต้องการไปเยี่ยมโยมแม่จึงได้สวดมนต์พร้อมกับโยมแม่จนข้ามคืน ก้าวผ่านกาลเวลาได้สบายใจ
รุ่งเช้าอากาศหนาวเหน็บเป็นหนาวที่มาพร้อมกับสายลม พระสงฆ์ออกโคจรบิณฑบาต เดินผ่านหน้าบ้าน โยมแม่ยังออกมาใส่บาตร ซึ่งลูกสาวคนเล็ดเตรียมข้าวปลาอาหารไว้ให้แม่ใส่บาตรทุกเช้า นอกจากอาหารคาวหวานต่างๆแล้ว มีผลไม้ใส่บาตรด้วย เป็นผลแอปเปิลที่พระลูกชายซื้อมาฝากตั้งแต่ตอนเย็นเมื่อวาน
พระมหาบุญไทย ปุญญมโน
03/01/56