วันพ่อแห่งชาติปีนี้ต้องเดินทางไปร่วมงานทำบุญเพื่อถวายเป็นพระราชกุศลเนื่องในวัน 5 ธันวามหาราช ที่มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัย อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา หรือที่เรียกติดปากว่า “วิทยาลัยแม่ชีไทย” ในงานนิมนต์พระสงฆ์จากวัดสุทธิจินดาและวัดศาลาลอยมาเจริญพระพุทธมนต์ โดยได้รับความเมตตาจากพระเดชพระคุณพระเทพรัตนดิลก เจ้าคณะจังหวัดนครราชสีมา (ธรรมยุต) เป็นประธานฝ่ายสงฆ์
มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัยตั้งอยู่ในอาณาบริเวณที่เงียบสงัด โอบล้อมด้วยธรรมชาติ ขุนเขาและไร่นาสวนของชาวบ้าน บรรยายกาศสงบร่มเย็นเหมาะแก่การเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม ตั้งอยู่ที่เลขที่ 95 หมู่ 7 ตำบลภูหลวง อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา 30150 บนเนื้อที่ 76 ไร่เศษ ปัจจุบันมีนักศึกษาที่เป็นแม่ชีและอุบาสิกามาศึกษาในระดับปริญญาตรีจำนวนเกือบร้อยท่าน ปัจจุบันเปิดสอนสองสาขาวิชาคือสาขาวิชาการสอนภาษาอังกฤษ สาขาวิชาพุทธศาสตร์ศึกษา นักศึกษาเป็นสตรีล้วนๆอยู่พักประจำภายในหอพักของวิทยาลัย เป็นวิทยาลัยในสังกัดของมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย มีผู้อำนวยการวิทยาลัยเป็นผู้บริหารสูงสุดซึ่งเป็นพระภิกษุ ฟังดูแล้วคงไม่ง่ายนักในการที่พระสงฆ์รูปหนึ่งจะมาบริหารและดูแลแม่ชีและสตรี ปัจจุบันมี “พระมหาบุญไทย ปุญญมโน” เป็นผู้รักษาการในตำแหน่งผู้อำนวยการมหาปชาบดีเถรีวิทยาลัยในพระสังฆราชูปถัมภ์
ปัจจุบันนอกจากจะมีการเรียนการสอนในระดับปริญญาตรีแล้ว ยังเป็นศูนย์พักพิงผู้ประสบภัยน้ำท่วม จากบ้านพักฉุกเฉินดอนเมือง ซึ่งมีทั้งเด็ก หญิงมีครรภ์ หญิงมีปัญหาถูกล่วงละเมิดทางเพศ โดยมีแม่ชีที่กำลังศึกษาในมหาปชาบดีทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงหรือแม่ของเด็กๆ ที่ไม่มีพ่อ เด็กเหล่านี้บางคนไม่มีทั้งพ่อและแม่ บางคนมีแต่แม่ ที่เข้ามาอาศัย ทุกคนล้วนมีปัญหาที่บางครั้งบอกใครไม่ได้
บ้านพักฉุกเฉินเป็นที่พักพิงชั่วคราวทั้งทางกายและใจให้แก่ผู้หญิง และเด็กที่เดือดร้อนซึ่งประสบปัญหาครอบครัว ท้องเมื่อไม่พร้อม ถูกข่มขืน ติดเชื้อ HIV/AIDS สามีทิ้งหรือทำร้ายร่างกายและจิตใจเป็นต้นโดยบ้านพักฉุกเฉินให้ความช่วยเหลือด้านที่อยู่อาศัย อาหาร ดูแล สุขภาพอนามัย รวมทั้งให้คำปรึกษาแนะนำ การให้ทักษะชีวิตและกำลังใจ ใช้หลักการสังคมสงเคราะห์และกระบวนการจัดกลุ่มบำบัดทางจิต เพื่อนำไปสู่ความเชื่อมั่นในตนเองสามารถ ดำเนินชีวิตในสังคมได้ปกติสุข
คำนิยามสั้นๆจากบ้านพักฉุกเฉินคือการให้ความช่วยเหลือแก่สตรีและเด็กที่ประสบปัญหาครอบครัว เมื่อบ้านพักที่พวกเขาเคยอยู่อาศัยที่ดอนเมืองประสบกับภัยน้ำท่วม เจ้าหน้าที่ผู้ประสานงานท่านหนึ่งติดต่อมาว่าขอเข้าพักที่มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย ศาลายา นครปฐม แต่ในฐานะรักษาการผู้อำนวยการ ฯ จึงเสนอความเห็นว่า “มหามกุฏราชวิทยาลัยซึ่งตอนนั้นน้ำยังไม่ท่วม แต่ก็อยู่ในเขตที่ต้องเฝ้าระวังเหมือนกัน หากย้ายมาแล้วถูกน้ำท่วมก็คงยุ่งยากในการย้ายหลายครั้ง สถานที่ที่สะดวกอีกแห่งหนึ่งคือมหาปชาบดีเถรีวิทยาลัย แต่ติดอยู่ที่อยู่ไกลเกินไป แต่หากย้ายไปน้ำไม่ท่วมแน่นอน ย้ายไปครั้งเดียวไม่ต้องย้ายไปไหนอีก”
ผู้ประสานงานท่านนั้นจึงได้ประสานกับบ้านพักฉุกเฉินและตัดสินใจย้ายไปพักพิงที่มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัยตั้งแต่นั้นมา และอยู่มาจนถึงปัจจุบันเป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว แม้ว่าตอนนี้ดอนเมืองน้ำจะเริ่มลดลงบ้างแล้ว แต่สภาพทั่วไปยังต้องรออีกสักพักจึงจะเข้าที่ สตรีและเด็กเหล่านั้นจึงต้องอยู่ที่มหาปชาบดีวิทยาลัยต่อไปสักระยะหนึ่ง คาดว่าคงจะอยู่จนถึงสิ้นปี
เห็นแม่ชีอุ้มเด็กตัวเล็กๆพลางพาเดินเล่นอย่างเอาใจใส่และดูเหมือนจะมีความสุข เพราะแม่ชีก็คือนักบวชในอีกรูปแบบหนึ่ง หลายคนไม่เคยมีลูกเพราะแม่ชีบางท่านบวชตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่บางคนบวชชีหลังเกษียณอายุราชการแล้ว เคยมีครอบครัวและมีบุตรมาก่อน จึงไม่เป็นปัญหาในการดูแลเด็กอ่อนเหล่านั้นเลย
แม่ชีท่านหนึ่งบอกว่า “เห็นเด็กแล้วสงสาร พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เมื่ออยู่กับเด็กรู้สึกได้ถึงความสุขอย่างหนึ่ง ความรู้สึกของความเป็นแม่ที่จะต้องคอยปกป้องดูแลลูก” ถึงแม้แม่ชีจะไม่มีลูก แต่วิญญาณของความเป็นแม่ยังแสดงออกทางสีหน้า เมื่อได้ดูแลเด็กแม่ชีก็มีความสุข พวกเด็กก็อยากให้แม่ชีอุ้ม
พอหลวงตาฯ ขออุ้มบ้างเด็กๆยังไม่คุ้นเคยยังสงสัยบางคนมองหน้าแล้วร้องให้ บางคนยิ้ม แต่พอผ่านไปสักพักเมื่อถ่ายภาพแล้วเปิดให้เขาดู หลวงตาเลยกลายเป็นเหมือนเดือนที่ถูกล้อมด้วยดาวดวงเล็กๆอีกหลายดวง พวกเขาอยากให้ถ่ายภาพ แม้แต่คนที่ยิ้มยากที่สุดเมื่อเห็นภาพถ่ายตัวเองก็ยังยิ้มออก จึงนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลินกับพวกเด็กๆ ฟังเขาพูดคุยด้วยภาษาที่ฟังไม่ออก แต่มาคลอเคลียอยู่ข้างๆ วิญญาณของความเป็นพ่อก็ก่อเกิดขึ้นภายในจิตใจโดยไม่ทันรู้ตัว เด็กๆบริสุทธิ์ไร้เดียงสา พวกเขาคงอยากมีพ่อ หันไปดูคนอื่นๆก็อยู่ในลักษณะเดียวกันเด็กๆแวดล้อมอยากให้อุ้ม วันนั้นผู้ชายอีกหลายคนที่เดินไปด้วยกันจึงกลายเป็นพ่อของเด็กๆเหล่านั้น อย่างน้อยที่สุดแม้จะเป็นเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ ก็ทำให้พวกเขามีความรู้สึกว่าในวันพ่อปีนี้พวกเขายังมีพ่อ
จากบทสรุปของผู้ดูแลบอกว่า “บ้านพักฉุกเฉิน สมาคมส่งเสริมสถานภาพสตรีในพระอุปถัมภ์ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ ตั้งอยู่ ณ แขวงสีกัน เขตดอนเมือง กรุงเทพฯ ได้ประสบปัญหาน้ำท่วมสูงในบ้านพักฉุกเฉิน และได้ขออนุญาตนำสมาชิกบ้านพักฉุกเฉินทั้งหมดมาพักพิงที่มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัยฯ ตั้งแต่วันศุกร์ที่ 28 ตุลาคม 2554 เป็นต้นมา โดยเป็นกลุ่มสตรีและเด็กที่ประสบปัญหาชีวิต รวมทั้งหมด 107 คน ประกอบด้วย
1. สตรีตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ ตั้งครรภ์ไม่พร้อม 6 คน
2. แม่ลูกอ่อน พร้อมลูก 15 คน
3. แม่ลูกโต พร้อมลูก 10 คน
4.หญิงโสด ที่มีปัญหาถูกล่อลวง 7 คน
5.นักเรียนและเยาวชนสตรี 9 คน
6.สมาชิกผู้ป่วยฯ 13 คน
7.เด็กบ้านเด็ก 2-9 ขวบ 15 คน
8.เด็กบ้านเด็กอ่อนถูกทอดทิ้ง 2 เดือน ถึง 1 ขวบ 16 คน
9.เจ้าหน้าที่ พร้อมพี่เลี้ยงเด็ก ผู้ดูแล 16 คน
มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัยฯ ได้ให้ความช่วยเหลือ โดยให้ที่พักในอาคารปฏิบัติธรรมฯสำหรับผู้ใหญ่และเด็กโต ส่วนเด็กอ่อนและเด็กเล็กเข้าพักที่ห้องประชุมอาคารเรียนชั้นที่ 1 และวิทยาลัยฯ ได้มีหนังสือแจ้งให้หน่วยงานของอำเภอและจังหวัดได้รับทราบ ขณะนี้มีแขกมาเยี่ยมพร้อมทั้งบริจาคสิ่งของให้บ้าง เช่น นายอำเภอปักธงชัย ปลัดอำเภอ เจ้าหน้าที่กระทรวงพัฒนาสังคมฯ โรงพยาบาลปักธงชัย อนามัยอำเภอ อนามัยจังหวัด ทีวีมาทำข่าว องค์การบริหารส่วนตำบล คณะพระสงฆ์จากศูนย์โคราช คณะแม่ชีจากเสถียรธรรมสถาน สภากาชาดไทยกิ่งอำเภอปักธงชัย คณะสมาชิกสภาผู้แทนราษฏร และองค์กรเอกชน รวม 55 กลุ่ม เป็นต้น ส่วนใหญ่จะนำข้าวสารอาหารแห้ง นม และของใช้สำหรับเด็กมามอบให้
สำหรับกิจกรรมที่วิทยาลัยจัดให้โดยคณะทำงานและนักศึกษา จัดนำสวดมนต์ การแสดงธรรมการช่วยกันสลับผลัดเปลี่ยนการดูแลเด็กเล็ก การนำวิทยากรพื้นบ้านมาฝึกอาชีพ และการดูแลในส่วนที่บ้านพักฉุกเฉินต้องการ ในแต่ละวันจะมีกิจกรรมให้แม่ เด็กและผู้พักพิงทำตลอดวัน หรือหากเป็นวันหยุดก็จะพาไปทัศนศึกษาในสถานที่สำคัญของจังหวัดนครราชสีมา
นั่นเป็นรายงานสรุปของแม่ชีอาจารย์จากมหาปชาบดีเถรีวิทยาลัย เมื่อเดินทางมาพักพิงใหม่ๆมีผู้มีจิตศรัทธาเดินทางมาเยือนไม่ขาด แต่พอเวลาหนึ่งเดือนผ่านไป อาหารการกินก็เริ่มมีน้อยลง ได้กำลังจากแม่ชีที่เป็นอาจารย์ นักศึกษามาคอยดูแล ทำอาหาร เล่านิทานให้เด็กฟัง ซึ่งก็พอยังกาลเวลาให้ผ่านพ้นไปได้
แม่ชีท่านหนึ่งบอกว่า “วันนี้ขอให้ท่านทำหน้าที่ของความเป็นพ่อพูดต่อหน้าผู้คนเหล่านี้ในฐานะที่เป็นเหมือนเจ้าของสถานที่ เพราะวันนี้หลวงตาฯมาในนามของรักษาการผู้อำนวยการมหาปชาบดีเถรีวิทยาลัย เป็นผู้บริหารสูงสุดของสถาบันการศึกษาแห่งนี้ จึงได้พูดคุยสนทนากับผู้พักพิงเหล่านั้น ผ่านไปสักพักถึงเวลาถ่ายภาพหมู่ เจ้าเด็กชายสองคนมายืนเคียงข้างไม่ยอมห่าง เมื่อบอกให้เรียก “หลวงพ่อ” เขาพยายามเรียกแต่เรียกได้คำเดียวว่า “ป้อ” จากนั้นก็เหมือนกับจะชวนทำอะไรสักอย่าง พวกเขาพยายามดึงผ้าจีวรคล้ายกับจะบอกว่าอย่าพึ่งจากพวกหนูไป อยู่เล่นกับพวกหนูก่อน เห็นสายตาอ้อนวอนของเด็กชายสองคนนั่นแล้วน้ำตามันพาลจะไหหลออกมาดื้อๆ เพราะเห็นเขาทั้งสองคนมีความสุข ในขณะที่ปากก็พยายามเรียก “ป้อๆ” ไปเรื่อยๆ เด็กผู้หญิงเห็นเข้าก็อยากเข้ามาหาบ้าง พวกพี่เลี้ยงต้องคอยอุ้มหนี ในขณะที่สายตาของเด็กหญิงเหล่านั้นมองมาด้วยความสงสัย เพราะเขาก็อยากมีพ่อเหมือนกัน พวกเขายังพยายามเรียก “ป้อๆ” พลางยื่นมือเอี้ยวตัวอยากให้อุ้มเหมือนเด็กผู้ชายคนอื่นๆ
ตั้งใจไว้ว่าปีใหม่จะไปเยี่ยมพวกเขาอีกครั้ง ใครอยากเดินทางไปด้วยแจ้งความจำนงมาได้ ตอนนี้หลวงตาไซเบอร์ เว็บมาสเตอร์ไซเบอร์วนาราม มีภาระในการดูแลเด็กๆอีกหลายคน เพราะพวกเด็กๆที่บ้านพักฉุกเฉินเขายกให้หลวงตาฯ เป็นพ่ออุปถัมภ์ไปแล้ว ส่วนใครอยากจะเป็นพ่อหรือแม่อุปถัมภ์เด็กๆเหล่านี้ ติดต่อประสานงานได้โดยตรงที่ “คุณอมรา” เบอร์โทรศัพท์ 0818192055
พระมหาบุญไทย ปุญญมโน
รักษาการในตำแหน่งผู้อำนวยการ
มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัยในพระสังฆราชูปถัมภ์
06/12/54
มหาปชาบดีเถรีวิทยาลัย
http://www.pachapati.mbu.ac.th/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1