คนโง่เอาใจไว้ที่ปาก คนฉลาดเอาปากไว้ที่ใจ
ตอนต้นสู้ทนทุกข์ จะได้สุขเมื่อตอนปลาย
ตอนต้นชอบสบาย จะได้ร้ายเมื่อปลายมือ
คนเราจะมีแต่หลักคือความรู้ความฉลาด ความชำนิชำนาญ
หรือความกำหนดจดจำเก่งสักปานใดก็ตาม
ถ้าไม่มีความดีคือแหล่งประจำใจแล้วจะไปได้ไม่ตลอด จะเอาตัวไม่รอด
พระสุพรหมยานเถร (ครูบาพรหม พฺรหฺมจกฺโก)
วัดพระพุทธบาทตากผ้า ลำพูน
ที่มา: พระสุพรหมยานเถร (ครูบาพรหม พฺรหฺมจกฺโก),สุภาษิต,กรุงเทพฯ:เลี่ยงเซียงจงเจริญ,2531.