43
แม้ดวงดาราบนท้องนภา
ก็สามารถคาดคำนวณได้
ด้วยหลักวิชาโหราศาสตร์
กายที่น่าทะนุถนอมของเจ้า
เหมือนห้วงมหาสมุทรที่คาดคำนวณไม่ได้
ลึกล้ำสุดหยั่งคาด
44
สุดที่รัก ข้า ฯ ได้พบเธออย่างลี้ลับ
ในราวป่าทางหุบเขาตอนใต้
ณ มุมที่มีเสียงซุบซิบ แม่นกแก้วที่ช่างเจรจา
เธอต้องเก็บรักษาเรื่องรักระหว่างเรา ไว้เป็นความลับ
45
ในเมืองลาซามีฝูงชนมากมายล้วนแต่โฉดเขลา
ส่วนในเมืองซุงยัล ทุกคนมีเสน่ห์และน่ารัก
โอ้ หวานใจของข้า เธอช่างอยู่ไกลแสนไกลนัก
เนาอยู่ในหุบเขาซุงยัลอันไกลโพ้น
46
สุนัขเฒ่าเฝ้าบ้าน
มักมีเล่ห์เหลี่ยมจัดมากกว่ามวลมนุษย์
มันไม่เคยบอกใคร
ยามสายัณห์ออกล่าเหยื่อ รุ่งอรุณจึงย้อนกลับมา
47
ในราตรีหิมะโปรยปราย
เมื่อมองหาหวานใจ
บัดนี้ความลับปิดบังไว้ไม่อยู่แล้ว
เพระรอยเท้าที่กดประทับบนพื้นหิมะ
48
เมื่อข้า ฯ อยู่ในโปตาลา
ข้าคือ ริกดซิน ซังยัง กยัตโส
แต่เมื่อท่องเที่ยวไปในเมืองลาซาและโซล
ข้า ฯ ก็คือดังซัง วังโป คนเสเพล
49
คนรักกำลังรอคอยข้า ฯ อยู่บนเตียง
ข้า ฯ พ่ายแพ้ต่อความอ่อนโยน หวานละมุน
และกายที่อ่อนนุ่มของนาง
เธอมาเพื่อใช้เล่ห์มายาหลอกลวงข้า ฯ
และได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าแห่งคุณธรรมของข้าฯทิ้งไป
50
เธอถอดหมวกที่สวมอยู่บนศีรษะออก
ห้อยไว้เหนือปอยผมทางด้านหลัง
บอกกล่าวคำอำลาเอื้อนเอ่ยว่า
“ช่างเป็นเรื่องที่เศร้าสลดนัก
ที่ต้องกล่าวคำอำลา
แต่ไม่ต้องเศร้าโศกหรอกที่รัก
การลาจากกันในวันนี้
ก็เพื่อจะได้พบกันในวันหน้า”
51
ลูกศรยิงไปยังเป้าหมาย
สุดท้ายก็ต้องตกลงยังพื้นโลก
แต่เมื่อได้พบคนที่ข้า ฯ รัก
หัวใจข้า ฯ โบยบินไป ไม่เคยย้อนกลับมาอีกเลย
52
นกยูงจากอินเดียตะวันออก
นกแก้วจาก คง โป ดินแดนอันแสนไกล
แม้จะกำเนิดในประเทศที่แตกต่างกัน
แต่ในที่สุดก็ได้มาพบกัน
ในลาซาดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์
53
มหาชนนินทาว่าร้ายข้า ฯ
ข้า ฯ เศร้าโศกใจในเรื่องที่เกิดขึ้น
ข้า ฯ ได้รับขั้นตอนที่บางเบาเพียง 3 ระดับ
และเนาในร้านสุราพร้อมกับภรรยาลับ
54
ต้นหลิวหลงรักนกกระจอก
นกกระจอกหลงไหลในต้นหลิว
ต้นหลิวและนกกระจอก
ต่างก็มีความรักต่อกันและกัน
แต่ทว่าเจ้าเหยี่ยวเฒ่าเจ้าเล่ห์
กลับหลงไหลในนกกระจอก
55
ชีพนี้แสนสั้นนัก
เราได้แบ่งปันความสุขแก่กันและกัน
ขอให้เราจงมีความหวังที่จะได้พบกันอีก
พร้อมด้วยความเป็นหนุ่มสาวในชาติหน้า
56
แม่นกแก้วที่ช่างเจรจา
ได้โปรดหยุดปากของเจ้าไว้
ปล่อยให้นกทรัสในป่าหลิว
ได้ร้องเพลงเพื่อข้า ฯ บ้างเถิด
57
แม้ว่าที่ด้านหลังจะมีหนามที่แหลมคม
แต่ลูกแอปเปิลที่อยู่เบื้องหน้ากำลังสุกปลั่งเต็มที่
ถึงแม้พงหนามจะน่ากลัวเพียงใด
แต่ข้า ฯ ได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว
ที่จะคว้าเก็บพวงองุ่นที่เบื้องหน้า
58
นกกระเรียนขาว
ให้ข้า ฯ ยืมปีกของเจ้าหน่อยเถิด
ข้า ฯ จะไม่บินไปไกลนักหรอก
เมื่อถึงไลทางแล้ว จะย้อนกลับมา
59
พญายมราช
ผู้เป็นกระจกเงาแห่งกรรมของข้าเอ๋ย
ข้า ฯ กำลังอยู่ในภาวะแห่งมรณะ
ท่านต้องตัดสินและพิพากษาอย่างเป็นธรรม
ณ ที่นี่ ขณะที่ข้า ฯ ยังมีชีวิตอยู่
ข้า ฯ ยังไม่เคยได้รับการพิพากษาคดีเลย
หมายเหตุ: เนื่องจากในช่วงนั้นยังใช้กล้องถ่ายภาพที่ใช้ฟิล์ม ยังหาม้วนฟิล์มไม่พบ จึงได้หาภาพประกอบเท่าที่พอจะหาได้จากกล้องดิจิตอล อาจจะไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาเลยก็ได้ (ทุกภาพถ่ายเองไม่สงวนลิขสิทธิ์)